قائل به امامت بودند و عقيده‌ى شيعه داشتند. يقطين گاه‌گاهى اموال براى امام صادق (ع) حمل مى‌كرد. نزد منصور و مهدى از يقطين سخن‌چينى كردند، حق تعالى او را از كيد و مكر ايشان حفظ كرد.

على بن يقطين، در خدمت حضرت موسى بن جعفر (ع) منزلتى عظيم داشت و حضرت، با حديثى، بهشت را براى او تضمين كرده بودند. امام صادق (ع) نيز در كودكى براى او، دعا فرموده بودند. احاديث، در مدح او بسيار است. او از ياران و ارادتمندان اهل بيت است. وفات وى به سال 182 هجرى اتّفاق افتاده است.

(ر. ك: تتمّة المنتهى).

89- زيد بن صوحان‌

زيد بن صوحان عبدى از ياران و اصحاب امير المؤمنين (ع) بوده است و در جنگ جمل به شهادت رسيد. شيخ كشّى نقل كرده است: چون زيد را زخم‌كارى رسيد و از پشت اسب به زمين افتاد، حضرت امير (ع) بر بالين او آمدند و فرمودند:

«رحمك اللّه، كنت خفيف المؤونة، عظيم المعونة»

رحمت خدا بر تو باد اى زيد كه تعلّقات و بهره‌ات از دنيا اندك و ياريت نسبت به دين خدا (و ما) بسيار بود.[1]

زید سر خود را برداشت و گفت:

خداى تعالى جزاى خير به تو بدهد اى امير المؤمنين! سوگند به خدا ترا آگاه به اسرار الهى شناختم. سوگند به خدا كه به همراهى تو با دشمنان تو از سر جهل نجنگيدم، بلكه حديث غدير را كه در حقّ تو وارد شده است، از امّ سلمه شنيدم و از آنجا به وخيم بودن عاقبت كسى‌كه ترا مخذول كند، پى‌بردم، پس نپسنديدم كه ترا تنها بگذارم تا خدا مرا مخذول كند.

از فضل بن شاذان نقل شده كه، زيد از رؤساى تابعين و زهّاد ايشان بود. چون عايشه به بصره رسيد نامه‌اى به او نوشت:

«اين نامه‌اى است از عايشه همسر پيامبر (ص) به فرزندش زيد بن صوحان پاك عقيده.

[1] آيينه وند، صادق، ادبيات سياسى تشيع، 1جلد، علم - تهران، چاپ: اول، 1387.