او را قرين زهرى شمرده‌اند. در فقه و حديث، امام اهل عصر خود بود. در سال 148 هجرى وفات كرد.

(ر. ك: الكنى و الالقاب. ريحانة الأدب).

86- شريك‌

شريك بن عبد اللّه بن سنان نخعى، در ايّام مهدى منصب قضا داشت. هادى او را عزل كرد. محدّث قمى گويد: شريك اگر شيعه نبوده با شيعه هم معاند نبوده است. وى در سال 175 در عصر هارون وفات يافت.

(ر. ك: تتمة المنتهى).

87- هشام بن حكم‌

نامش، ابو محمّد يا ابو الحكم، هشام بن الحكم كندى يا شيبانى بغدادى يا كوفى است. از بهترين شاگردان مكتب امام ششم، امام صادق (ع) مى‌باشد. وى عالمى بود جامع علوم عقلى و نقلى، خوش‌قريحه، بديهه‌گو، حاضرجواب، خوش‌بيان، و متخصّص در معارف مذهبى و عقايد دينى. تاريخ ولادت او به‌طور تحقيق معلوم نيست، ولى از قرائن مى‌توان حدس زد كه ولادتش در اوايل قرن دوم هجرى بوده است. مناظرات او در دفاع از حريم اهل بيت و رهبرى ائمه‌ى دين (ع) معروف و مشهور و معروف‌ترين آن‌ها مناظره‌ى او با عمرو بن عبيد معتزلى است. در سال وفات هشام هم، اختلاف هست.

بعضى 199 و بعضى 221 هجرى ذكر كرده‌اند.

(ر. ك: هشام بن الحكم، سيّد احمد صفايى).

88- على بن يقطين‌

پدرش از وجوه دعاة بود و چون مروان در تعقيب او بود، فرارى شد. در سال 124، فرزندش على متولّد شد. يقطين تا سقوط امويان، مخفى بود و از اين زمان، ظاهر شد و به وطن خود برگشت. وى با آن‌كه با سفّاح و منصور بود، شيعى مذهب بود. پسرانش نيز