نوشته‌اند كه عبد الملك مروان بر شاعرانش خشم آورد كه شما ما را گاهى شير خروشان و زمانى به كوه ناهموار و وقتى به درياى ناپايدار تشبيه مى‌كنيد، اگر راست مى‌گوييد چون ايمن بن خريم كه هاشميان را مدح مى‌كند، ما را توصيف كنيد!

خالد معدان در تفسير حادثه‌ى جانسوز كربلاء و مصيبتى كه به‌دست امويان بر دين و مردم رفت، سروده است:

«اى فرزند پيامبر خدا (ص) تشنه‌لب تو را كشتند و در كشتن تو به تفسير قرآن كريم در تأويل و تنزيل آن توجّه نكردند!

اينان [امويان‌] تكبير برآورده و شادمانى مى‌كنند كه تو را كشته‌اند. در حقيقت بايد گفت كه با شهادت تو هم تكبير و هم تهليل را هردو كشتند!»

منصور نمرى درباره‌ى كسانى‌كه صداى يارى امام را شنيدند و از يارى او تن زدند، سروده است:

«من در كفر قاتلان فرزند پيامبر خدا (ص) شكّى ندارم، شكّ من در اين است كه آن‌ها كه نداى يارى خواهى او را شنيدند و پاسخ نگفتند، كافراند يا مسلمان؟»

ديك الجنّ حمصى گويد:

«اى ديدگان من! در سرزمين كربلاء بزرگانى در خاك خفته‌اند كه دلم را براى هميشه گورستان اندوه كرده‌اند.»

در پايان، براى حسن ختام، شعر فارس حلب و شجاع روزگار، امير ابو فراس حمدانى را در مدح ائمّه‌ى طاهرين- سلام اللّه عليهم- مى‌آوريم: