جيب مغربى و فرغانى سرازير مى‌شد. امامى از امامان هدايت و سيّدى از سادات خاندان پيامبر (ص)، در مى‌گذشت، جنازه‌اش تشييع نمى‌شد و قبرش را به گچ نمى‌آراستند. اما دلقكى يا رقّاصى يا لوطى‌اى و يا نوازنده‌اى از آنان، (بنى عبّاس) مى‌مرد. بزرگان و قضات بر جنازه‌اش گرد مى‌آمدند و فرماندهان نظامى و فرمانداران، برايش مجلس سوگوارى به‌پا مى‌كردند!

مبارزه با اعتقادات شيعه‌

دهريان 101 و سوفسطائيان 102 شناخته شده، از بنى عبّاس در امان بودند. با كسى‌كه كتابى فلسفى يا مانوى 103 تدريس و تبليغ مى‌كرد، كار نداشتند، اما شيعيان را چون مى‌يافتند، مى‌كشتند!

خون آن كس‌كه نامش را على مى‌نهاد، مى‌ريختند. اگر از شيعيان اهل بيت (ع) جز معلّى بن خنيس 104 به دست داود بن على 105 كشته نمى‌شد، و جز ابو تراب مروزى 106 به زندان نمى‌افتاد، اين كار خود كافى بود كه زخمش بهبود نيابد و شعله‌ى آتش آن، فرو نخسبد و شكاف آن به‌هم نپيوندد.

شاعران قريش به روزگار جاهليّت، اشعارى گفته بودند كه در آن امير المؤمنين- بر او درود باد- را هجو كرده و با آن (اباطيل) به مبارزه با اشعار شاعران مسلمان برخاسته بودند. آن اشعار همگى به دستور بنى اميّه به خاطره‌ها سپرده شد و اخبار آن شاعران تدوين شد.

راويانى چون واقدى 107، وهب بن منبّة تميمى 108، كلبى 109، شرقى قطامى 110، هيثم بن عدىّ 111 و دأب بن كنانى 112، به نقل اين‌گونه اشعار پرداختند. اما اگر يكى از شاعران شيعه در مناقب وصىّ «امام على (ع)» و يا ذكر معجزات پيامبر (ص) سخنى مى‌گفت، زبانش را مى‌بريدند و ديوانش را مى‌ستردند. همان‌گونه كه با عبد اللّه بن عمّار برقى 113 و كميت بن زيد اسدى 114 كردند و همان‌سان كه قبر منصور بن زبرقان نمرى 115 را بشكافتند و دعبل بن على خزاعى 116 را از ميان برداشتند.

همان‌طوركه مى‌دانيم: دوستى اينان (عبّاسيان) با كسانى چون مروان بن ابى حفصه‌