ترجمه‌ى نامه‌ى خوارزمى به شيعيان نيشابور به هنگامى‌كه محمّد بن ابراهيم، به عنوان والى عازم آن ديار شد.

مقدّمه‌

آنچه را كه فرمانرواى شما گفته است كه- جز بر مسير دادگرى، گام ننهد و جز به جانب فضل ميل نكند و آنگاه كه كار دنيايش به سامان آمد، امر دينش را خراب نكند و رضاى خداوند را هرجا بيايد، پيش افكند و در اقدام بدان درنگ و انديشه نكند- شنيدم.

خداوند، تلاش شما را به رشد رساند و كارتان را قرين تقوار سازد. شما و ما- خداوند به صلاحمان آرد- گروهى هستيم كه خداوند، دنيا را برايمان برنگزيده، بلكه ما را براى سراى ديگر به ذخيره نهاده است و ثواب آن جهان را به بهاى بازگرفتن ثواب اين جهان، بر ما ارزانى داشته است. او ما را بر دو دسته تقسيم كرده است:

1- دسته‌اى كه به شهادت رسيده‌اند.

2- دسته‌اى كه آواره‌اند.

زنده‌ى ما بر مقام شهيد ما رشك مى‌برد و بر خود نمى‌نگرد كه چه رنج‌ها و دردها به او رسيده است.

امير مؤمنان و رئيس دين- بر او سلام باد- فرموده است: «محنت‌ها، بر شيعيان ما شتابان‌تر از آب به سوى ناودان است».

اين نامه، بنيادش بر محنت‌ها و رنج‌ها است و مخاطبان آن در طليعه‌ى عصرى سراسر فتنه، ديده به جهان گشوده‌اند. زندگى آنان پر از ناكامى و دل‌هايشان مالامال از اندوه است، روزگار، بر آنان تاخت آورده و سخت گرفته، و دنيا از آنان، روى گردان است.