محاصره درآوردند. در اين هنگام حمّانى را ديدند كه در اتاقى در بسته، درحالى‌كه لباس ساده‌اى از پشم بر تن دارد؛ بر بسترى از سنگريزه و خاك به پرستش خدا و به تلاوت قرآن مشغول است. در همان حال او را دستگير كردند و به سوى متوكّل بردند. 5 مسعودى گويد: حسين بن اسماعيل به كوفه وارد شد، او فرمانده‌ى لشكرى بود كه با يحيى بن عمر 6 (شهيد به سال 250 هجرى) برخورد كرده، او را كشته بود. به عنوان جلوس رسمى نشست، و همه به ديدنش آمدند و كسى از بنى هاشم در كوفه نماند مگر اين‌كه از او ديدن كرد. حسين بن اسماعيل از حال او جويا شد و علّت نيامدنش را پرسيد و جمعى را براى احضارش فرستاد. وقتى حمّانى را آوردند، پرسيد چرا از ديدن ما تخلّف كردى؟ حمّانى، چنان پاسخ قاطعى داد كه گويا دست از زندگى شسته است.

گفت: آيا مى‌خواستى در اين پيروزى كه نصيبت شده ترا تهنيّت و تبريك بگويم؟!

1- تو عزيزترين كسى‌كه بر پشت مركب‌ها سوار مى‌شد، كشته‌اى، آنگاه من بيايم و با تو شيرين‌زبانى كنم و تبريك بگويم.

2- براى من سخت است كه تو را ببينم، مگر وقتى‌كه ميان ما شمشير آبدار حاكم باشد.

3- ولى مرغى كه شاهبالش شكسته باشد، فقط بر روى تپه‌ها پرواز مى‌كند. 7

حسين بن اسماعيل گفت: تو حقّ خونخواهى دارى، من ناراحتى تو را منكر نيستم، او را خلعت بخشيد و با احترام به منزلش بازگردانيد.

ابو احمد موفّق باللّه، خليفه‌ى عبّاسى متوفّى به سال 278 هجرى، دوبار حمّانى را به زندان انداخت. يك‌بار كفيل يكى از سادات شده بود، و بارديگر از او سعايت كرده بودند، كه مى‌خواهد بر خليفه بشورد. 8

آرى، او بود كه به روزگار ستم و حكومت ستمگران، زبان در كام نكرد، و نام شهيد علوى يحيى بن عمر را پيوسته در يادها زنده داشت: