آن‌هاست!

اى قبرى كه در سرزمين طوس جايگاهى غريب دارى، اشك‌هاى غم، پيوسته بر تو ريزان باد.

در شبهه‌ام كه تو را زهر خوراندند تا بر تو گريه كنم، يا به مرگ طبيعى از دنيا رفته‌اى تا داغ تو بر من آسان‌تر گردد.»

مقام شعر و شاعرى نزد ائمه- عليهم السّلام-

علامه‌ى امينى در «الغدير» گويد:

دعوت روحى و يارى دين كه به وسيله‌ى شعر انجام مى‌گرفت و از تأييد قرآن و حديث هم برخوردار بود، در زمان ائمه طاهرين (ع) نيز چون زمان رسول خدا (ص) برقرار بود و مردم و مجتمع آن روز، از شعر شعراى اهل بيت (ع)، قلوبشان مسخّر مى‌شد. و حقايق مكتب ولايت، با جانشان آميخته مى‌گشت. پيوسته شعراء از نقاط دور با قصايد مذهبى و چكامه‌هاى دينى خود، به خدمت ائمه (ع) مشرّف مى‌شدند و مورد تفقّد و اكرام ايشان واقع مى‌شدند. 14

باز به عقيده‌ى اين محقّق، نظر به فوايد اجتماعى و دينى شعر اين شاعران، پيشوايان، هيچ‌گونه نظرى به شخصيت شاعر نداشتند و نسبت به ساير شؤون و اعمالشان خرده نمى‌گرفتند، هرچند كه شاعرى آلوده و بدمنش بود و از رفتارش ناراضى بودند. ولى همين‌كه افكار و اشعار چنين شعرايى را مى‌ديدند كه در راه هدايت و ترويج دين و بيان حقايق مفيد است، از اعمال بدشان چشم‌پوشى كرده و به آن‌ها به ديده‌ى استرحام مى‌نگريستند. و برايشان طلب آمرزش مى‌كردند و احساسات مؤمنين را به اطرافشان تحريك مى‌نمودند.

وصيّت امام باقر (ع) به امام صادق (ع) كه: از مال من فلان مقدار وقف كن براى نوحه‌سرايان كه تا ده سال در منى موقعى كه حاجيان جمع‌اند بر من نوحه‌سرايى كنند، ناظر به اهميّت شعر و استفاده از آن به عنوان وسيله‌ى تبليغى مؤثّرى است در خدمت دين و اهداف عالى اسلامى.