گرچه اين قصيده سيّد را متوارى كرد ولى او نتيجه‌ى مطلوب را به دست آورده و درواقع جوّى را كه مهدى عبّاسى مى‌خواست با قداست تصنّعى، ايجاد كند، زايل كرد. سيّد با تمام نيرو به تدارك زمينه‌ى مساعد براى انقلاب مسلّحانه بر ضدّ نظام اموى مى‌كوشيد، و مردم را به ظهور امام غايب كه جهان را بعد از ظلم و جور پر از عدل و داد كند، وعده مى‌داد.

احزاب بدانند كه ما به گاه نبرد هژبرانى هستيم كه هيچ مانعى ما را از رسيدن به هدف بازنتواند داشت.

سيّد با انگشت نهادن بر نقطه‌هاى خاصّى از رفتار و كردار بنى اميّه، نيك دريافته بود كه چه‌گونه موضوع بسازد و آن را بپرورد، و از خلال فشار و خفقان حاكم به گوش مردم برساند. محرومينى كه به انقلاب‌هاى نوپاى فرزندان امام سجّاد (ع) به رهبرى امام باقر و امام صادق عليهما السّلام، اميد بسته و با طيب خاطر از هرگونه كمك از جاى دادن گرفته تا كمك‌هاى مالى، تهيه ساز و برگ و همكارى لازم در راهنمايى و خبررسانى دريغ نداشتند. شهادت زيد بن على و برادر كشيدن او از جانب امويان، بهترين زمينه را براى تبليغ فراهم ساخته بود. مگر چيزى بهتر از اين شاهد ملموس مى‌توانست براى سيّد حميرى حربه‌ى تبليغاتى فراهم آورد؟ سيّد نيك دريافت كه براى خنثى كردن اثرات تبليغى امويان و خالى كردن اذهان مردم از تزويرهاى حاكمان، نمايش اين صحنه‌ى دردناك، بسيار مغتنم و ضرورى است.

كوبندگى شعر سيّد تا آنجا بود كه به قول دكتر طه حسين، بيشتر اشعار او به علّت ترس و بيم و تفتيش دستگاه اموى از بين رفت. 11

سرانجام شاعر به سال 173 هجرى دار فانى را وداع گفت. 12

اشعارى از او