شبى شيخ محمّد حسين به قصد زيارت مسجد سهله از شهر خارج شده و اشتباها به وسيله تيراندازى يكى از طلاب به سوى وى كشته شد.

مادر صاحب جواهر- كه علويه‌اى از سادات آل حجاب بود- از اينكه فرزند بزرگش- با آن علم و فضل- را از دست داده و فرزند كوچكترش برايش مانده بسيار اندوهگين شد. اما دست تقدير براى فرزند كوچكش سرنوشت عجيبى را رقم زده بود: زعامت كبرى و رياست تامة تشيع.

مادرش ماند و ديد كه آوازه فرزند كران تا كران گيتى را در نور ديده وصيت رهبرى‌اش همه‌جا را فراگرفته است.[1]

ولادت‌

تاريخ تولد صاحب جواهر بدرستى روشن نيست، اما از قراين و احتمالات چنين برمى‌آيد كه وى در حدود سال 1202 ه. ق.- و يا حتى بسيار پيش از آن- در نجف اشرف ديده به جهان گشود.

علّامه بزرگ شيخ آقا بزرگ تهرانى (ره) با استفاده از دو قرينه، تاريخ 1202 ه.

ق را سال ولادت مرحوم شيخ دانسته است:

1. آنچه در السنه و افواه فقها معروف است، و مرحوم علامه سيد حسن صدر بدان تصريح كرده‌[2] كه مرحوم صاحب جواهر در سنين 25 سالگى به تأليف و تدوين موسوعه عظيم جواهر دست يازيد.

2. آنگونه كه از يكى از موضوعات‌[3] كتاب طهارت جواهر برمى‌آيد، از تأليف آن باب در زمان زندگانى استادش كاشف الغطاء (د. 1228 ه. ق) فراغت جسته است (زيرا براى استادش به «سلمه اللّه تعالى» دعا مى‌كند)

[1]. مظفر، مقدمه جواهر الكلام، ج 1، ص 5.

[2]. قمى، فوائد الرضويه، ص 453.

[3]. نجفى، جواهر الكلام، ج 2، ص 48، مبحث احكام استنجاء در شرح« و لا الحجر المستعمل».