آيت اللّه العظمى شيخ محمّد حسن نجفى صاحب جواهر

[1] مقدمه‌

در ميان عالمان و فقيهان اواسط قرن 13 ه. ق. نام يك تن بر تارك تاريخ مى‌درخشد. شخصيتى كه با ابعاد فراگير وجودى‌اش در آن برهه حساس مشعل دانش را فروزان و درخشان نگاهداشت و با تربيت صدها طالب علم و اعزام آنان به گوشه و كنار ممالك اسلامى ره گمكردگان و ظلمت‌زدگان و ره‌پويان‌

[1] (*). اين مقاله نخستين بار در مجله مسجد، با عنوان« اختر سپهر فقاهت» سال 1372، شمارهاى 8 و 9 و 10، صص 42- 58 و 68- 73، به چاپ رسيده است.