عموهاى بزرگوارش كسب نمود، و در درس ديگر استادان ايشان شركت نكرد.

عموهاى ايشان عبارتند از:

1. آيت اللّه شيخ محمّد طاهر معزى (1230- 1315 ه. ق)، از شاگردان صاحب جواهر، حجة الاسلام شفتى و حاجى كلباسى، كه كتابهاى شارع الاحكام فى شرح شرايع الاسلام و مصباح الهداية از او است.[1]

2. آيت اللّه شيخ محمّد حسن معزى (1245- 1333 ه. ق)، از شاگردان شيخ انصارى، ميرزاى شيرازى و آخوند خراسانى، كه كتابهاى شرح خلاصة الحساب و ديوان شعر از او است.[2]

تدريس‌

مرجع فقيد پس از درگذشت استادانش، به تدريس خارج فقه و اصول روى آورد، و شاگردان بسيارى را تربيت نمود. حوزه درسى ايشان در خوزستان و بروجرد هنگامى كه براى تغيير آب‌وهوا به بروجرد تشريف مى‌بردند از بهترين حوزه‌هاى علميه بوده است. همه شرح احوال نويسان، او را به دليل احاطه بر علوم عقلى و نقلى، تحقيق، قوت انديشه، دقت‌نظر و استوارى رأى، ستوده‌اند. آيت اللّه بروجردى نيز علما و فضلا را به شركت در درس ايشان ترغيب مى‌كرد، و از مراتب علمى‌اش تقدير مى‌نمود.[3]

شاگردان‌

گروهى از شاگردان ايشان،[4] كه به بركت وى همگى به درجات والاى علمى‌

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ج 3، صص 974- 976؛ مهدوى، بيان المفاخر، ج 1، صص 333- 334؛ معزى دزفولى، شرح‌حال خاندان معزى، صص 18- 26.

[2]. معزى دزفولى، شرح‌حال خاندان معزى، صص 27- 29؛ وى در انواع علوم از فقه، اصول، صرف و نحو، معانى و بيان، حكمت و كلام، حساب و هندسه، هيأت و نجوم، دستى توانا داشت.

[3]. مولانا بروجردى، دانشمندان بروجرد، ج 2، ص 551.

[4]. در تنظيم اين بخش، از كتاب ارزنده دانشمندان بروجرد( ج 2، صص 551- 554) استفاده شد.