ولادت‌

آيت اللّه معزى به سال 1273 ه. ق، در نجف اشرف ديده به جهان گشود. وى پس از پشت‌سر نهادن دوران كودكى، علوم مقدماتى و معارف اوليه را از والد ماجدش آموخت.[1]

تحصيلات‌

سپس، فقيه سعيد به دزفول آمد و مدتهاى بسيار از دانش فقه و اصول عموهاى بزرگوارش، آيت اللّه شيخ محمّد طاهر (د. 1315 ه. ق) از اعاظم شاگردان شيخ انصارى و آيت اللّه شيخ محمّد حسن معزى، بهره برد، و تقريرات درسى آنان را نگاشت.[2] برخى نوشته‌اند كه او براى تكميل بيشتر درسهايش به نجف اشرف رهسپار شد، و از استادان حوزه بويژه آخوند خراسانى استفاضه كرد تا به مقام اجتهاد رسيد.[3] اما اين قول، مورد تأييد هيچ‌يك از نويسندگان شرح احوال نيست،[4] و آنان تصريح كرده‌اند كه او بجز براى زيارت اعتاب مقدسه، ديگر به نجف بازنگشت و در دروس استادان آنجا شركت نجست.[5] مرجع فقيد يكايك مراحل علمى را با جديت فراوان و كوشش خستگى‌ناپذير پشت‌سر نهاد، و تمام كتابهاى درسى را به‌طوركامل نزد استادانش فراگرفت، به گونه‌اى كه در اكثر علوم عقلى و نقلى تبحر فراوان يافت.

استادان‌

از آنچه گفته شد، برمى‌آيد كه معظم‌له عمده دانش عقلى و نقلى خويش را از

[1]. مرعشى، المسلسلات، ج 2، ص 158.

[2]. معزى دزفولى، شرح‌حال خاندان معزى، ص 29.

[3]. مولانا بروجردى، دانشمندان بروجرد، ج 2، ص 549.

[4]. معزى دزفولى، شرح‌حال خاندان معزى، ص 29؛ تهرانى، نقباء البشر، ج 2، ص 744.

[5]. مرعشى، المسلسلات، ج 2، ص 158.