مباحث ديگر، بحثى درگرفت و به پيروزى وى بر ملا ابراهيم بينجاميد. و اين واقعه سبب شهرت مرحوم علامه در اوساط علمى و نزد مردم شد. همه مردم منطقه قائن و بيرجند و مردمان افغانستان از- سنى (حنفى) و شيعه- در مسائل مذهبى، بدو مراجعه مى‌كردند و او بر حسب هريك از مذاهب فتوا صادر مى‌كرد و در خطابات رسمى از سوى علماى هرات و دولت افغانستان، از او به «مفتى الفريقين» تعبير مى‌شد.[1]

وى عقيده داشت هركس بايد براى روز جهاد، آماده باشد و واجب است فنون نظامى را فراگيرد و لذا هر روز تفنگش را برمى‌داشت و با گروهى از بزرگان و رؤساى شهر به صحرا مى‌رفتند تا تمرين تيراندازى بنمايند و فنون رزم را فراگيرند. حتى به برخى از جوانان، از زكات و حقوق شرعى مالى مى‌پرداخت تا در تيراندازى استاد ماهر شوند و به گروهى ديگر آموزش دهند. همچنين دو نفر از كسانى كه در تيراندازى با سلاح گرم مهارت داشتند استخدام كرده بود، كه خبر اين حركت و اقدام در چند شماره روزنامه «حبل المتين» درج شد.[2]

تدريس‌

او همه‌روزه به تدريس فقه و اصول مى‌پرداخت و از اين رهگذر، گروه بسيارى از فضلاى قائن و بيرجند را در دامان خويش پروراند، كه برخى از ايشان عبارتند از:

1. آيت اللّه حاج شيخ محمّد حسين آيتى بيرجندى (1392- 1310 ه. ق)، صاحب بهارستان و مقامات معنوى‌

2. آيت اللّه شيخ جواد عارفى بيرجندى، كه هم‌اكنون نيز در قيد حيات است.

(وى، اخيرا به ديار باقى شتافت).

[1]. رازى، گنجينه دانشمندان، ج 3، ص 264؛ مرعشى، المسلسلات، ج 2، ص 8.

[2]. مرعشى، المسلسلات، ج 2، ص 8.