آيت اللّه شيخ محمّد باقر بيرجندى‌[1]

مقدمه‌

قرن چهاردهم هجرى، يكى از سده‌هاى پرافتخار و درخشان حيات اسلام است. در اين قرن شاهد شكوفايى درخت علم‌ودانش و بارورى شجره طيبه دين، در سراسر ممالك اسلامى هستيم. كشور ما نيز در اين قرن، نظاره‌گر وجود عالمان بسيار و چهره‌هاى ماندگار در شهرهاى كوچك و بزرگ خويش بوده است.

از جمله ايشان فقيه محدث رجالى، اديب شاعر متكلم، جامع معقول و منقول،

[1] (*). اين مقاله نخستين‌بار در مجله مسجد، سال 1378، شماره 44، صص 90- 98، به چاپ رسيده است.