نيك بهره‌ورى كنيد كه به تندى ابر مى‌گذرند).[1]

بلاغى به پيروى از اين سخن نهايت استفاده را از اوقات خويش كرد.

از اوان جوانى و آغاز تحصيلات به كار تأليف و تصنيف اشتغال ورزيد و در خلال تحصيلات و فراگيرى خود به نگارش پرداخت. اولين تأليف او درباره ابطال عول و تعصيب و آخرينش آلاء الرحمن بود.

هنگام تحصيل در سامرا كتاب الهدى الى دين المصطفى را نگاشت و تا واپسين ايام زندگانى، دست از تحقيق و نگارش برنداشت. آنچنانكه گويند: اواخر تفسير آلاء الرحمن را هنگام شدت مرض و در بستر مرگ بر شاگردان خويش تقرير كرد. در سن 54 سالگى براى افزودن معلومات و محفوظات خود، با وجود آنكه در محضر اساطين عاليقدر حوزه علميه نجف، زانوى ادب به زمين زده و از فضلاى تلاميذ آنان محسوب مى‌شد، به درس علّامه بزرگ مرحوم ميرزاى شيرازى دوم (د. 1338 ه. ق) حاضر شد و از فيض وجودش بهره‌مند گرديد.[2]

ج) مراعات ادب در گفتار و نوشتار

خداوند بزرگ مى‌فرمايد: «وَ جادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ»[3] (با بهترين شيوه با مردم مجادله كن). در عمل به اين آيه شريفه، علّامه بلاغى آنچنان عفت قلم و ادب گفتار را رعايت مى‌كرد كه باب منزلش مقصد تمامى حق‌جويان شده بود تا بدانجا كه نامه‌هاى فراوان از داخل و خارج عراق و حتى جهان غرب، برايش ارسال مى‌شد و جواب مى‌طلبيدند، و از همين طريق توانست عده بسيارى را به راه صواب رهنمون شود.

[1]. آمدى، غرر الحكم، ج 1، ص 132.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 323.

[3]. نحل، آيه 124.