سامرا شد و مدت 10 سال از فيض حضور درس پربار فقيه و علّامه گرانقدر مرحوم شيخ محمّد تقى شيرازى، صاحب حاشيه مكاسب (د. 1338 ه. ق) برخوردار گرديد.

از آنجا كه آن فقيد، هماره عزت و استقلال و سربلندى مسلمين و ممالك اسلامى را در نظر داشت و براى به اهتزاز درآمدن پرچم اسلام از هيچ كوششى فروگذار نمى‌نمود، لذا در سال 1336 ه. ق از سامرا به سوى كاظمين حركت نمود و دوش بدوش ديگر روحانيان و عالمان دينى در انقلاب سال 1337 ه. ق/ 1920 م در عراق، عليه استعمار انگليس كه با فتواى ميرزاى شيرازى دوم آغاز و به استقلال اين كشور منجر شد به مدت دو سال شركت كرد.

آنگاه در سال 1338 ه. ق در سن 56 سالگى به نجف بازگشت و به تأليف و تصنيف پرداخت.[1]

شاگردان‌

اين فقيه فخرآور در محفل درس پربار خويش به تربيت شاگردان چندى پرداخت كه هريك اختر فروزانى در آسمان علم و ايمان گشتند و به نور خويش جهان فضيلت را بياراستند. در اينجا نام برخى از آنان را زينت‌بخش اين سطور مى‌كنيم:

1. مرحوم آيت اللّه حاج شيخ محمّد رضا آل فرج اللّه نجفى (1386 ه. ق)، صاحب الغدير فى الاسلام‌

2. علّامه اديب، مرحوم ميرزا محمّد على غروى اردوبادى (د. 1380 ه. ق)، صاحب على عليه السّلام وليد الكعبة و الحديقة المبهجة

3. فقيد علم و ادب، مرحوم علامه سيد محمّد صادق بحر العلوم (د. 1390 ه. ق)، مؤلف دليل القضاء الشرعى‌

4. مرحوم آيت اللّه حاج شيخ على محمّد بروجردى (د. 1395 ه. ق)،

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 323.