وى را از قبيله «ربيعه» و از فرزندان «عبد اللّه بن محمّد» شاعر ربعى شمرده‌اند.

پدرش علامه شيخ حسن بلاغى، صاحب منظومه فقهى و حواشى مفيد بر بعضى از كتب فقه و حديث است كه در رحلت او (حدود 1310 ه. ق) سيد ابراهيم طباطبايى، نواده سيد مهدى بحر العلوم، قصيده غرّايى سرود.

تولد

علّامه بلاغى در ماه رجب سال 1281 ه. ق‌[1] در نجف اشرف در يكى از خانواده‌هاى علم و فضيلت و تقوا پا به عرصه وجود نهاد.

پيش از پرداختن به شرح‌حال اين عالم بزرگ، مناسب است به چند تن از مفاخر اين خاندان بزرگ و اصيل اشاره‌اى كنيم:

1. علامه شيخ حسن بلاغى، پدر ايشان‌

2. علامه شيخ حسين بلاغى، عموى معظم‌له، او از اديبان و شاعران بنام است و قصيده‌اش در رثاى ميرزاى بزرگ شيرازى معروف مى‌باشد.

3. علامه شيخ طالب بلاغى، جد آن مرحوم كه از شاگردان صاحب جواهر و داراى مقامات و كرامات بود و در 1282 ه. ق رحلت نمود.

4. علّامه فقيه، محدث، اصولى و رجالى، شيخ محمّد على بلاغى (از اجداد بزرگ بلاغى) و شاگرد برجسته شيخ محمّد فرزند شيخ حسن فرزند شهيد ثانى، و مولا احمد اردبيلى. وى از آن دو و نيز والد شيخ بهايى، علّامه شيخ حسين عاملى اجازه نقل روايت داشت، و كتابهاى بسيارى نگاشته بود كه از آن جمله است: شرح اصول كافى، شرح ارشاد الاذهان و حواشى زيادى بر كتاب من لايحضره الفقيه، تهذيب و معالم الاصول. وى در شوال سال 1000 ه. ق بدرود حيات گفت.

5. علامه شيخ عباس اول، فرزند شيخ محمّد على بلاغى، از شاگردان پدرش و

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 323.