موعظه، حل‌وفصل دعاوى و رفع مخاصمات اشتغال داشت. در اين زمان، وى رياستى عام و شهرتى تام به دست آورد، و آوازه فقاهت و فضيلت او به همه‌جا رسيد. مجلس درس و بحث او، يكى از پررونق‌ترين مجالس درسى حوزه بود.

شيخ حسين قمى مى‌نويسد:

او منبرى شيرين و متين، و محضرى بس نمكين داشت. در نهى‌ازمنكر و منع اهل فجور، قلبى قوى و قدمى راسخ داشت و در حفظ حدود شرعيه دقيقه‌اى فرونگذاشت ... جماعت علما در محضرش خود را كوچك مى‌شمردند، و بزرگان دين و دنيا نام مباركش را به حرمت تمام مى‌بردند.[1]

تدريس‌

آن فقيه بزرگ، همه روز به تدريس فقه و حديث اشتغال داشت. از مجلس درس وى، گروهى بسيار به مدارج عاليه نايل آمدند. برخى از آنان عبارتند از:

1. آيت اللّه شيخ عباس محدث قمى (1294- 1359 ه. ق)، نويسنده سفينة البحار و الكنى و الالقاب‌

2. آيت اللّه ميرزا محمّد فيض قمى (1293- 1370 ه. ق)، نويسنده كتاب الفيض و ذخيرة العباد

3. آيت اللّه ميرزا محمّد كبير قمى (1290- 1369 ه. ق)، نويسنده مطالع الشموس، در علم اصول‌

4. آيت اللّه شيخ حسن نويسى قمى (1291- 1371 ه. ق)

5. شيخ على محمّد باغ پنبه‌اى قمى‌

6. سيد على اكبر برقعى قمى (1317- 1407 ه. ق)، نويسنده راهنماى دانشوران و كانون احساسات‌

[1]. ارده شيره قمى، تحفة الفاطميين، ج 1؛ مدرس خيابانى، ريحانة الادب، ج 3، ص 320.