با آغاز جنگ جهانى اول، انگلستان به بهانه جلوگيرى از نفوذ قواى آلمان- و در حقيقت براى دست يافتن بر معادن بزرگ نفت و تسلط بر كشور عراق كه اهميت سوق الجيشى و استراتژيك آن براى انگليس بسيار اهميت داشت- و تضعيف موقعيت عثمانى- كه متحد آلمان بود- با نيروى نظامى عظيم خويش، از دهانه شط العرب به عراق حمله آورد و فاو، بصره و نواحى اطراف آن را در نوامبر 1914 م تصرف كرد. مردم عراق كه از خطر استعمار انگليس و تسلط آن بر ذخاير، معادن، سرنوشت و مقدرات كشور آگاه بودند و نتايج شوم آن را پيش‌بينى مى‌كردند، به رهبران مذهبى روى آوردند و از آنان تقاضاى حكم جهاد كردند. از جمله اين درخواستها كه در مسجدها و اجتماعات خوانده مى‌شد، اين بود:

«بصره سقوط كرد. كفار آن را در تصرف خود دارند. ما نسبت به بقيه سرزمينهاى مسلمان احساس خطر مى‌كنيم. ما را كمك كنيد و به عشاير عراق دستور دفاع دهيد».[1]

به دنبال اين درخواست، حكم جهاد از سوى علماى بزرگ عراق صادر شد، و به اين هم بسنده نكردند و خود به جبهه‌هاى نبرد شتافتند. يكى از اين جبهه‌ها، جبهه بغداد و كاظمين به رهبرى مرحوم آيت اللّه شيخ مهدى خالصى بود، كه علماى نجف به همراه گروه بسيارى از طلاب و فضلاى حوزه از جمله مرحوم سيد محمّد تقى خوانسارى، سيد ابو القاسم كاشانى و سيد محمّد طباطبائى فرزند بزرگ سيد محمّد كاظم يزدى، در محرم 1333 ه. ق براى يارى رساندن به اين جبهه به سوى بغداد روانه شدند. اين گروه بزرگ متشكل از حضرات آيات سيد مصطفى كاشانى، شيخ الشريعه اصفهانى، سيد سعيد حبوبى، سيد على داماد، شيخ باقر حيدر شروقى، شيخ جعفر آل راضى و سيد مهدى آل حيدر كاظمى بود كه همگى از مراجع تقليد و علماى مشهور نجف به شمار مى‌رفتند.

[1]. صادقى تهرانى، نگاهى به تاريخ انقلاب اسلامى عراق، صص 5- 6.