مرجعيت‌

همان‌گونه كه پيشتر يادآور شديم، پس‌ازآنكه مرحوم آيت اللّه شريعت اصفهانى از سفر حج خويش به حوزه علمى نجف اشرف بازگشت و آوازه علمى او در مجامع فضل و دانش طنين‌افكن شد، نام او در رديف مراجع تقليد و علماى طراز اول نجف برده مى‌شد. پس از درگذشت آيات عظام آخوند خراسانى (د.

1329 ه. ق) و سيد محمّد كاظم يزدى (د. 1337 ه. ق) بود كه مرجعيت اعلاى شيعه به آيت اللّه ميرزا محمّد تقى شيرازى و آيت اللّه شيخ الشريعه محول گرديد.

هنگامى كه ميرزاى شيرازى- كه هم رهبر سياسى مردم عراق در مبارزاتشان براى كسب آزادى و استقلال، و هم مرجع تقليدشان بود- در 1338 ه. ق درگذشت، رهبرى دينى و سياسى شيعيان، بدون هيچ منازعى به او واگذار شد و اين تا وفاتش ادامه داشت.

نبرد با استعمار

ساليان آغازين قرن 14 ه. ق/ 20 م، دورانى سياه و اندوهبار براى كشورهاى اسلامى به شمار مى‌رود. در آن هنگام ممالك اسلامى صحنه تاخت‌وتاز و چپاول قدرتهاى استعمارى اروپايى قرار گرفته بود. ايران، عراق، سوريه، لبنان، مصر و ليبى، توسط حكومتهاى وابسته به انگليس، فرانسه و ايتاليا اداره مى‌شدند.[1]

[1]. در اين زمينه كتابهاى فراوانى نگاشته شده است، كه از جمله آنها عبارتند از:

- آل فرعون، فريق المزهر، الحقائق الناصعة فى الثورة العراقية سنة 1920 و نتائجها.

- الوردى، على، لمحات اجتماعية من تاريخ العراق الحديث، جزء 5.

- جبر ناصر، ستار، هوامش على كتاب على الوردى.

- كوتلوف، ثورة العشرين الوطنية التحررية فى العراق.

- صادقى، تهرانى، نگاهى به تاريخ انقلاب اسلامى 1920 عراق و نقش علماء مجاهدين اسلام.