اهل سنت به بحث و مناظره پرداخت و با توان علمى و مبانى استوار خويش، همگان را مجاب نمود و از كثرت احاطه وى به مسائل علمى سخت به شگفت آمدند.[1]

تدريس‌

آيت اللّه شريعت اصفهانى پس از بازگشت از سفر حج، تمام همت خويش را مصروف تدريس و تعليم كرد و جلسات درس او مملو از افاضل طلاب و فضلاى نجف شد. و اين، به خاطر ژرفاى استدلال، شيرينى بيان، علم سرشار، تبحرش در فنون مختلف دانش، جلسات متنوع و گوناگون درسى او مانند فقه، اصول، رجال، تفسير، حديث و كلام و اخلاق نيكو و شايسته‌اش بوده است. ما از شاگردان او در اصفهان اطلاعى نداريم، اما تلامذه‌اش در حوزه نجف به صدها تن از ترك، عرب و فارس مى‌رسيدند، كه همه از مراجع تقليد و علماى بزرگ اماميه شدند.

شاگردان‌

برخى از معروفترين شاگردان آن مرجع سترگ عبارتند از:[2]

1. آيت اللّه حاج آقا حسين طباطبايى بروجردى (1292- 1381 ه. ق)، صاحب الموسوعة الرجالية

2. حاج سيد محمّد هادى حسينى ميلانى (1313- 1395 ه. ق)، نويسنده محاضرات فى فقه الامامية

3. حاج سيد محمّد حجت كوه كمرى (1310- 1372 ه. ق)، صاحب مستدرك المستدرك، و جامع الاحاديث‌

4. مير سيد على يثربى كاشانى (1311- 1379 ه. ق)

5. شيخ محمّد حسين غروى اصفهانى (1296- 1361 ه. ق)، نويسنده‌

[1]. واعظ خيابانى، علماى معاصرين، ص 124.

[2]. مهدوى، تاريخ علمى و اجتماعى اصفهان، ج 3، ص 251؛ امين، اعيان الشيعة، ج 8، ص 392.