سال 1378 ه. ق/ 1338 ش ديده از جهان فروبست.[1]

4. حجت الاسلام و المسلمين حسين قمى: او از فضلاى حوزه و از تلامذه حضرات آيات عظام حائرى، حجت كوهكمرى، ميرزا محمّد فيض، سيد محمّد تقى خوانسارى و آقاى بروجردى بود و در نهايت سادگى و زهد و تقوا به سر مى‌برد، و در سال 1379 ه. ق/ 1339 ش جان‌به‌جان آفرين تسليم كرد.[2]

خصوصيات اخلاقى‌

مرحوم حاج آخوند عالمى متواضع و به دور از مظاهر تشخص و تعين بود، تنها به حل‌وفصل مشكلات دينى مردم و تدريس و تأليف و امامت جماعت مى‌پرداخت. آنقدر در چشم و دل مردم قم جاى گرفته بود كه مردم تكه‌هايى از پيراهن او را براى گذاشتن در كفن خويش، ذخيره مى‌كردند و آن را مايه مباهات خود مى‌دانستند. زمانى گروهى از مردم قم براى زيارت عتبات عاليات به سامراء مشرف شدند و وجوهات شرعيه خود را به مرحوم ميرزاى شيرازى تقديم داشتند.

اما ميرزا از پذيرفتن آنها سرباز زد و فرمود: مگر آقاى حاج آخوند در قم نيست كه شما وجوهاتتان را به سامرا آورده‌ايد؟ ببريد به ايشان بدهيد.

از مظاهر فروتنى حاج آخوند آنكه:

روزى براى ايشان نامه‌اى آمده بود و در آن خطاب به «حجة الاسلام» شده بود.

معظم‌له ناراحت شد و اين عنوان را زائد بر شأن خود دانست و فرمود:

حجة الاسلام فقط شيخ انصارى بود و بس.

و به هنگام وفات، وصيت نمود تا جنازه‌اش همانند يكى از مردمان عادى و به دور از تشريفات تشييع شود، اما مرحوم حاج سيد محمّد باقر- توليت آستانه مقدسه- فرمود: ما مقدارى از راه را به وصيت ايشان عمل مى‌كنيم و بعد از آن به‌

[1]. همو، آثار الحجه، ج 2، ص 108، همو، رجال قم، ص 150.

[2]. همو، آثار الحجه، ج 2، ص 91.