همين خصوصيت باطنى بود كه توانست منشأ آن همه خيرات و بركات مادى و معنوى گردد.

علامه سيد نعمت اللّه جزائرى در جوهره 9، مقدمه شرح استبصار خويش در رابطه با برخى از حالات علامه چنين مى‌نويسد:

چندين سال با ايشان مصاحبت داشته و شب و روز با وى بودم. در اين مدت طولانى هيچ عمل مباحث از او نديدم تا چه رسد به مكروهات، زيرا علامه از فرموده رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم وليكن فى كل شى‌ء نيّة حتّى النّوم و الأكل پيروى مى‌نمود. او تمام اعمال و افعالش طاعت و عبادت بود با وجودى كه در سنين جوانى به نگارش دست يازيد (تأليف بحار را در سن چهل سالگى شروع كرد) تتبع علوم كرده بود بدان حد كه هيچ‌كس از معاصرينش به منزلت او، خصوصا در علم حديث نمى‌رسيد.

حل هيچ حديثى را از او نمى‌پرسيدم مگر آنكه به خبرى مفصل كه حل آن حديث مجمل و سربسته بود جوابم را مى‌داد (كه اين خود نشانگر تبحر سرشار اوست).

در مسجد جامع اصفهان بر اريكه منبر تكيه زده و به وعظ و ارشاد مردم مى‌پرداخت، كسى را گوياتر و زيبا سخن‌تر از او نمى‌ديدم.

حديثى را كه شبانگاه با وى مطالعه مى‌نمودم، صبحگاهان كه مطرح مى‌فرمود گويا هرگز اين حديث را نشنيده بودم از زيبايى بيان و شيرين سخنش.

ب: توجه خاص او به مجامع عبادت‌

آقا مير محمّد صالح خاتون آبادى در حدائق المقربين كه در شرح‌حال سى‌تن از برجستگان علماى شيعه از ثقة الاسلام كلينى تا علامه مجلسى ابو الزوجه و استاد خود نوشته- در توصيف او چنين مى‌نويسد:

اقامه نماز جمعه و جماعت را اهميتى به سزا مى‌داد و برايش ارزش فوق‌العاده قائل بود. اكنون كه پنج سال از فقدانش مى‌گذرد تقريبا مجمعى‌