«مجتهد بزرگ شهر، حاج ميرزا ابراهيم آقا، از احترام فوق‌العاده عموم برخوردار است. خانه‌اش كوچك است و تنها يكى از اتاقهاى آن با فرش مفروش شده، پنجره‌اش به حياط كوچكى باز مى‌شود، در آستانه بر طبق رسم قديمى، محجر چوبى گذاشته‌اند، يعنى بايد كفشها را در اينجا از پا درآورد. مرد محترم كهنسال نزديك اتاق، در ميان تعداد بيشمارى كتاب در موضوعات فقه اسلامى و پرونده‌هايى كه براى اتخاذ تصميم و صدور رأى به حضور وى آورده‌اند، نشسته است و ريشش را با حنا رنگ مى‌كند. بعد از ادامه تحصيل در نجف و كسب فيض از محضر استادان بزرگ، به شهر خود بازگشته تا دين و عدالت را در ميان همشهريانش گسترش دهد. با آنكه ثروت زيادى دارد، ولى خود با قناعت زندگى مى‌كند و بيشتر درآمد حاصل از املاكش را صرف احسان و صدقه مى‌كند.

به موجب وصيتش بعد از درگذشت وى، همه دارايى‌اش وقف امام سوم است. عده‌اى كه به ديدار وى مى‌آيند، قابل شمارش نيست. او چندين‌بار به زيارت مكه نايل شده و با وجود سن زيادش، حداقل دو سال يك‌بار به شهرهاى كربلا و مشهد مشرف مى‌شود. اهالى خوى هنگامى كه او را مى‌بينند، با چنين علوّ مقام، مانند فردى عادى، كفشها زير بغل در مسجدى مشغول دعا خواندن است، سخت به هيجان مى‌آيند».[1]

تأليفات‌

از آن فقيه بزرگ بجز شاگردانش مانند: شيخ ابراهيم سلماسى كاظمى‌[2] و موقوفاتش، كتابهاى علمى گوناگون برجاى ماند. علامه امينى مى‌نويسد:

«او در طليعه عالمان ژرف‌نگر و متبحر بود و از شخصيتهايى است كه در همه رشته‌هاى علمى، زبردست و ماهر بود. او استادى بى‌نظير و پهلوانى‌

[1]. اوبن، ايران امروز، 84.( به نقل از: صدرايى خويى، سيماى خوى، 112).

[2]. حرز الدين، معارف الرجال، ج 1، 37.