و عايدات و منافع املاك و اموال فوق العاده خود را در مصارف دينيه صرف كرده و فقط نصف عشر (يك بيستم) آنها را در مصارف و ضروريات شخصى خود و خانواده‌اش مصروف داشتى».[1]

علامه امينى هم مى‌نويسد:

«... در بخشندگى، جوانمردى، بلندنظرى، بزرگ‌منشى و انفاق در راه خدا، مقامى بلند داشت و اقدامات برجسته صورت داد كه تاريخ با مباهات از آن ياد مى‌كند، چنانكه زندگانى پرخير و خدمات علمى وى فراموش‌ناشدنى است. ثروت هنگفتش را پيوسته در مواردى كه خداپسندانه بود، خرج مى‌كرد و نمى‌شد نيازمندى به خدمتش بيايد و خرسند و كامياب باز نگردد. از درآمد سالانه‌اش جز پنج درصد را خرج زندگى خود و خانواده‌اش نمى‌كرد و بقيه را صرف امور خيريه و خدمات عمومى مى‌نمود».[2]

علامه تهرانى درباره وى مى‌نويسد:

«... وى داراى عطايا و هدايا و خيرات و مبرات بسيار به خادمان و فقيران، از شهرى و روستايى، غريب و آشنا بود. يكى از همشهريانش برايم گفت: منافع املاك وى در هرسال بيش از ده هزار تومان بود كه او براى مصارف شخصى سالانه‌اش، پانصد تومان خرج مى‌كرد و بقيه‌اش را به مصرف خير و كارهاى عام المنفعه مى‌رساند».[3]

موقوفات‌

آيت اللّه شهيد حاج ميرزا ابراهيم دنبلى، همه اموالش را در زمان حيات خويش در راه خدا وقف كرد و موارد مصرف آنها را در كتابچه‌اى به نام «وقفنامه» مشخص‌

[1]. مدرس خيابانى تبريزى، ريحانة الادب، ج 1، 434.

[2]. امينى، شهداء الفضيلة، 435.

[3]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، 13.