سلام كردم، و او را به وضعيت سرش آگاه كردم به گمان آنكه وى آگاه نيست و خبر ندارد. معظم له فرمود: خبر دارم. سلمانى نصف سرم را تراشيد، ولى براى اصلاح سر ديگرى رفت تا پس از مدتى بازآيد و اصلاح سرم را به پايان رساند. من ديدم كار او در اين روزها زياد است، و معطلى من هم وجهى ندارد و صبر كردنم بدون‌هيچ دليلى تفويت عمر است. لذا، بيرون آمدم تا به دنبال كارهايم بروم، و پس از ايام عيد مى‌آيم و سرم را كاملا اصلاح مى‌كنم.

آن مرد مى‌گويد: اين را كه شنيدم از فرط شگفتى خشم خود را فراموش كردم، و بدون گلايه از حمام بيرون آمدم و دنبال كار خودم رفتم.[1]

فرزندان‌

از آن مرجع بزرگ بجز شاگردان فراوان كه هريك در زمان خود افتخار شيعه بوده‌اند و كتابهاى علمى متعدد، فرزندان شايسته‌اى نيز باقى ماند، كه بازماندگانشان اكنون همه از اصحاب فضل و دانشند. آنان عبارتند از:

1. آيت اللّه شيخ ابو القاسم مامقانى (1285- 1351 ق): او از شاگردان پدرش، شيخ الشريعه اصفهانى در فقه، آخوند خراسانى در اصول و مولا اسماعيل قره باغى در اخلاق، و از علماى معروف نجف بود. كتابهاى مقباس الكرامة در شرح تبصره المتعلمين، اصول الفقه و شرح دعاى كميل از او است.[2]

آيت اللّه شيخ محمّد طه حويزى داماد وى بود. مرحوم آيت اللّه حاج شيخ محمّد كرمى حويزى، صاحب تأليفات فراوان در رشته‌هاى گوناگون علمى، يكى از نوادگان او بوده است.

2. آيت اللّه حاج شيخ عبد اللّه مامقانى (1290- 1351 ق): زندگى مفصل‌

[1]. مامقانى، مخزن المعانى، ص 240.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 65؛ آل محبوبة نجفى، ماضى النجف و حاضرها، ج 3، ص 251.