و شهر بدهيد و به ميل آنها حركت كنيد ...».[1]

پاسخ ميرزا به نامه شاه‌

مجتهد شجاع پايتخت نيز در مقام پاسخ، به تماسهاى مكرر خويش براى لغو امتياز اشاره كرد و مفاسد واگذارى امتيازات را برنگاشت:

«... دعاگو و ساير دعاگويان، كه كرارا تلگرافا به عرض حضور رسانيده و مفاسد اين امر را مشروحا نصب العين اولياى دولت نموده، كه موجب اخلال نظام مملكت و رفته‌رفته سبب عدم استقلال سلطنت و على الانصاف هادم اساس دين مبين و ماحى غرض از صدمات و ابتلائات حضرت خاتم النبيين و بعثت انبياء و مرسلين است، و چون مدت زمانى گذشت و به زيارت جوابى كه حاكى از رفع كليه اين بليه كبرى و مفسده عظمى- كه ناشى از سوءتدبير اولياى دولت است- باشد مشرف نگرديدند ... طريقى را انتخاب فرموده و مردم را از استعمال تنباكو و توتون منع نموده كه بدون ترتب مفسده بالاضطرار موجب انصراف شود .... لذا دعاگو هم به واسطه عدم مخالفت با علما و مصلحت بينى ايشان، صلاح چنين ديده كه به جناب آقاى معظم ميرزاى شيرازى سلمه اللّه تعالى تلگراف و مطلب را على ما هو الواقع اعلان دارند و قبل از ملاحظه جواب ... چون مانع بالكلية رفع نشده، همان حكم را معمول داشته اجرا نمايند ....

و بالجمله، داعى گمانم اين بود كه در ازاى اين دولتخواهيها و زحمات، قاطبه علما بيشتر از پيشتر مشمول مراحم و عواطف ملوكانه شوند ... حال نتيجه برعكس داده ... و حسن خدمت نيكوئى تدبير علماى بلدان هم از قبيل مجتهد تبريزى و آقاى نجفى اصفهانى- سلمهما اللّه تعالى- كه هميشه خيرخواه دولت بوده‌اند، به سوءتدبير به نظر انور رسيده كه دعاگو را هم‌

[1]. جعفريان و نجفى، سده تحريم تنباكو، ص 140.