آيت اللّه شيخ محمّد حسن نادى چهارمردانى قمى، مجتهدى سترگ و فقيهى
بزرگ بود، كه عموم علماى قم در اوايل قرن چهاردهم هجرى، در محضر شريفش تلمذ كردند.
وى شخصيتى است كه او را به «جامع معقول و منقول» و «مدرس فقه و اصول» ستودهاند.[2] و «شيخ الاسلام» قم ناميدهاند.[3] و هنوز پس از يك قرن كه از
[1]. اين مقاله نخستينبار در مجله مسجد، ش 62(
خرداد 1381 ش)، ص 74- 77 به چاپ رسيده است.