وفات‌

آن دانشمند بى‌نظير، در اوج علم، فضل، فقه و ادب بود كه ناگهان تندباد اجل، بهار وجودش را به دست خزان سپرد و آن درخت تناور دانش، در اول صفر سال 1316 ه. ق به بيمارى حصبه و حرارت كبد دچار شد و در هشتم همان ماه در 43 سالگى داعى حق را لبيك اجابت گفت. عبرت نائينى مى‌نويسد:

... جمعى از اهل خبرت و درايت را عقيده اين است كه بعضى از آن مغرضين عنود- حاسدان او- آن يگانه عالم وجود را مسموم و اين راز را مكتوم داشتند، درهرحال روح او از قفس تن و صحبت ناجنس كه عذاب اليم است به روضه رضوان و سراى جاويدان كه نعم النعيم است انتقال و استقرار يافت. و آنان به خسران دنيا و آخرت دچار و گرفتار آمدند.

و جسد مطهرش در مقبره والد ماجدش واقع در صحن امامزاده حمزه در حضرت عبد العظيم مدفون گرديد رحمة اللّه عليه.[1]

مورخ بزرگ عباسقليخان سپهر (ره) در ناسخ التواريخ امام سجاد عليه السّلام پس از ذكر درگذشت آن فقيه بزرگوار مى‌نويسد:

... مرغ روحش از اين دار فانى به سوى باغهاى آخرت باقى پرواز كرد، و دلهاى عالى و دانى بر اين مرگ ناگهانى آنى آتش گرفت و مردم در اندوه و گريه شديد واقع شدند، چه روزهاى بسيارى كه ما در خدمتش، از درياى كمالاتش بهره برديم و از محاورات و مكالمات و گفتار نيكويش استفاده كرديم.[2]

شاعر نامدار ميرزا حسينعلى خان نورى، متخلص به «وفا» و دايى آن بزرگوار،

[1]. عبرت نائينى، تذكره مدينة الادب؛ محدث ارموى، مقدمه ديوان الطهرانى، لا.

[2]. محدث ارموى، مقدمه ديوان الطهرانى، كب.