علماى معاصر تهران و امام مسجد پامنار بود، كه در سال 1313 ه. ق به دنيا آمد و ادبيات و سطوح را نزد آقا ميرزا كوچك و شيخ آقا بزرگ اخوان ساوجى فراگرفت.

وى در سال 1341 ه. ق، به حوزه علميه قم مهاجرت كرد و در مدت 7 سال اقامتش در آنجا، حكمت و فلسفه را نزد آيت اللّه سيد ابو الحسن رفيعى قزوينى، و فقه و اصول را از محضر آيت اللّه العظمى حاج شيخ عبد الكريم حائرى يزدى و آيت اللّه شيخ محمّد رضا مسجد شاهى اصفهانى بياموخت و به درجه اجتهاد نايل آمد و از آنان اجازه اجتهاد و روايت دريافت كرد.

او اديبى چيره‌دست و فقيهى توانا بود. تفسير فارسى‌اش بسيار معروف است.

تأليفات وى عبارتند از[1]:

1. تفسير روان جاويد (5 ج و چاپى).

2. غرر العوائد؛ حاشيه بر درر الفوائد مرحوم آيت اللّه حائرى (چاپى).

3. حاشيه بر منظومه.

4. حاشيه بر سيوطى.

5. تقريرات درس نكاح آيت اللّه حائرى.

6. ديوان شعر.

7. رساله در عدم جواز رجوع به حكام جور.

وى، ابو الزوجه رهبر كبير انقلاب اسلامى، حضرت آيت اللّه العظمى امام خمينى (ره) بود و آيت اللّه حاج سيد مصطفى خمينى و حجت الاسلام حاج سيد احمد خمينى- قدس اسرارهم- نوادگان دخترى‌اش به شمار بودند. اينك حجت الاسلام و المسلمين حاج شيخ حسن ثقفى، از مؤلفان و ائمه جماعات تهران، كه به جاى پدرش، نماز مى‌گزارد يادگار وى است. او در تابستان 1364 ه ش/ 1406 ه. ق در 93 سالگى بدرود حيات گفت و در جنب پدر و جد بزرگوارش به خاك سپرده شد.

[1]. شريف رازى، گنجينه دانشمندان، ج 3، 412، 413.