جواب مى‌داد. وى خدمتگزارى نداشت كه كارهاى خانه‌اش را انجام دهد، لذا خود به بازار مى‌رفت و لوازم زندگى‌اش را مى‌خريد و به خانه حمل مى‌كرد.[1]

3. زهد

آيت اللّه فشاركى در طول زندگانى پر بركتش، از كثرت ورع و تقوا، زهد و قناعت را پيشه خود كرده و از لذايذ زندگى چشم پوشيده بود. او كه رياست و مرجعيت را به كنارى نهاده بود، به وجوهاتى كه به دستش مى‌رسيد كارى نداشت و همه آنها را به ديگران مى‌بخشيد و در راه احياى شعائر الهى، بويژه در راه عزادارى سيد شهيدان امام حسين عليه السّلام مصرف مى‌كرد. در مدت عمرش نه خانه‌اى و نه درهم و دينارى را مالك شد، و به اندكى بسنده كرد. خوراكش و پوشاكش در حد زندگى كمترين طلاب بود. علّامه بزرگوار سيد محسن امين عاملى مى‌نويسد:

من او را پس از درگذشت ميرزاى شيرازى، در نجف با ابهت و شكوهمند و در عين‌حال تنگدست ديدم، كه بسيار زمانها نان‌خشك زيادى را براى خانواده‌اش مى‌برد. او در طول تابستان- كه هواى گرم و خشك نجف بيداد مى‌كرد- پوستينى خراسانى و درشت بر تن مى‌كرد و اين نشانگر آن بود كه وى حتى پول خريد يك عبا- با آنهمه اشتهارش به علم و فضل- را ندارد.[2]

4. شجاعت و شهامت‌

مرحوم آيت اللّه فشاركى داراى شهامت و غيرت بسيار مى‌بود، و در مقابل كژيها و ناراستيها، و مسائل اجتماعى موضعگيرى مى‌كرد. از جمله موضعگيرى وى، در جريان تحريم تنباكو است. آيت اللّه حاج سيد موسى شبيرى زنجانى مى‌فرمايد:

اين قضيه را آيت اللّه حاج آقا مرتضى حائرى نقل مى‌كرد از آقا سيد حسين‌

[1]. اصفهانى، وقاية الاذهان، صص 144- 145.

[2]. امين، اعيان الشيعة، ج 9، ص 125 و ج 10، ص 39.