تفكر مى‌كرد و به حقايق آن به آسانى دست مى‌يافت.[1]

ازاين‌رو، محفل درسى او آكنده از علما، فضلا و انديشمندان بزرگ شده بود، كه هريك در منطقه خويش و بعضى از آنان در جهان تشيع، به مرجعيت و رياست عامه نائل آمدند.

شاگردان‌

برخى از آنان كه در سامرا يا نجف، يا هردو جا در محضر او به تلمذ پرداختند عبارتند از حضرات آيات:

1. حاج شيخ عبد الكريم حائرى يزدى (1276- 1355 ه. ق)، صاحب درر الاصول و كتاب الصلاة

2. حاج شيخ محمّد حسين غروى اصفهانى معروف به كمپانى (1296- 1361 ه. ق)، صاحب نهاية الدراية و بحوث فى الفقه‌

3. آقا ضياء الدين عراقى (1278- 1361 ه. ق)، صاحب مقالات الاصول و شرح تبصرة المتعلمين‌

4. ميرزاى نائينى (1277- 1355 ه. ق)، صاحب تنبيه الامة و تنزيه الملة

5. شيخ ابو المجد محمّد رضا نجفى اصفهانى (1287- 1362 ه. ق)، صاحب وقاية الاذهان و نقد فلسفه داروين‌[2]

6. شيخ محمّد حسن آل كبه بغدادى (1269- 1336 ه. ق)، صاحب كتاب الصلاة، الصوم و الحج، و شرح قطر الندى‌

[1]. قمى، فوائد الرضوية، ص 594 به نقل از: صدر كاظمى، تكملة امل الآمل- مخطوط؛ امين، اعيان الشيعة، ج 10، ص 39.

[2]. مرحوم آيت اللّه حائرى و آيت اللّه علامه ابو المجد اصفهانى هردو در كتابهاى درر الاصول و وقاية الاذهان، به نقل ديدگاههاى اصولى استادشان پرداخته و از او با تعبير« السيد الاستاذ» يا« سيدنا الاستاذ» ياد كرده‌اند.