از والد معظم خود و سيد محمّد عباس تحصيل مراتب علميه كرده و در تمامى فضايل و كمالات نفسانيه طاق، و پدر والاگهر خود را وارث بالاستحقاق، و آن منبع فضل و شرف نعم الخلف و مصداق اين شعر مى‌باشد:

ولادت او در روز پنجشنبه 19 جمادى الثانى 1284 ه. ق، به هنگام نماز صبح، و وفاتش در 25 ذيحجة الحرام- به نظر صحيح همان اول ماه رجب- 1361 ه. ق روى داد و هريك از: «ناصر الحفاظ، قضى نحبه ناصر آل طه، منطق بى‌نطق و سرگشته و معقول و منقول از حسرت ناله كنان» ماده تاريخ وفات او (1361 ه. ق) است.[1]

سيد ناصر حسين، معروف به ناصر الملة، يكى از علما و فقهاى بزرگ هند است كه توصيفش در اين مختصر نمى‌گنجد و نياز به مقاله‌اى جداگانه دارد. او از شاگردان پدرش بود. وى در 16 سالگى و پس از نگارش رساله اجتهادى درباره وجوب سوره پس از حمد در ركعت اول و دوم نماز، از مفتى مير محمّد عباس شوشترى و پدر بزرگوارش، اجازه اجتهاد دريافت كرد. وى از 16 سالگى به تدريس پرداخت و در آغاز، حدود 15 درس تدريس مى‌كرد و شيعه و سنى در جلسات درس وى شركت مى‌كردند. اما بتدريج اين درسها را كاهش داد، و به فقه و اصول بسنده كرد.

پدرش، او را جانشين خود در تمام كارهايش همچون: پاسخ به استفتائات فقهى، جواب نامه‌ها و تكميل و تتميم عبقات، قرار داد. و زمانى كه مجلدات متعدد سبائك الذهبان را از او ديد، به او لقب صدر المحققين داد.

[1]. مدرس خيابانى، ريحانة الادب، ج 3، صص 144- 145.