8. علّامه بزرگ سيد محمّد مهدى كاظمى خوانسارى مى‌فرمايد:

«آن مرحوم از اعجوبه‌هاى دهر، و اكابر علماء خود بود. ماهر بر علوم عرب و لغت و قرائت، جامع بين روايت و درايت، عالم تفسير و صناعت حديث، حافظ رجال و انساب، عارف معقول، مجتهد در فروع و اصول، با شناختى وسيع، صاحب دانش فراوان، داراى اختراعات و استنباط و تحقيقات عميق، محبوب خاص و عام، مرجع فتاوى و احكام، بزرگ و باشكوه در چشمان بزرگان و حكام بود. در امربه‌معروف و نهى‌ازمنكر از نكوهش و سرزنش بدگويان نمى‌هراسيد. و بالجمله، وى آيت اللّه العظمى و نايب الامام بدون هيچ‌شك و ترديد به شمار مى‌رفت ...».[1]

9. احياگر مفاخر شيعه علامه شيخ آقا بزرگ تهرانى مى‌نويسد:

«انديشمند بزرگ و پيشواى سترگ حاج ملاعلى كنى ... وى رياست، زعامت و مرجعيتى را در ايران پيدا كرد، كه هيچ‌يك از معاصران و متقدمان و متأخران او بدين مقام دست نيافت. نفوذ كلمه‌اش به گونه‌اى بود، كه ناصر الدين شاه در نهايت اطاعت و انقياد از دستورات و نواهى او بود.[2]

فرزندان‌

از آن مرد بزرگ، فرزندانى بر جاى ماندند كه از علما و فضلاى تهران به شمار مى‌آمدند. فرزندان مرحوم حاجى عبارتند از:

1. آقا شيخ عبد الحسين: ايشان از علما و امامان جماعت تهران به شمار مى‌رفت.[3]

2. آقا شيخ جعفر: وى در سال 1313 ه. ق بدرود حيات گفت، و در اطراف مرقد پدر بزرگوارش در خاك خفت.

[1]. موسوى كاظمى، احسن الوديعة، ج 1، ص 101.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 3، ص 1505.

[3]. اعتماد السلطنة، المآثر و الآثار، ص 159.