آن فقيه بزرگ در ميان علماى قم، به داشتن ثروت، باغات و مزارع امتياز داشت. محمّد تقى بيك ارباب از آنها، در كتاب تاريخ دار الايمان قم ياد كرده است.[1] وى ثروتش را در راه دستگيرى از مستمندان و كمك به بينوايان مصروف مى‌داشت. آيت اللّه ملا حبيب اللّه كاشانى مى‌نويسد:

«حاج سيد جواد قمى عالمى فاضل، بخشنده و سخاوتمند بود. و در روزگار قحطى و گرسنگى، تمام اموالش را بر فقيران و مستمندان بخشش نمود و رئيس بر علما بود».[2]

ديگر از فضايل اخلاقى و خصوصيات ممتازش، كثرت عبادت، تهجد، زهد و ورع بود. فرزند بزرگوارش، حاج ميرزا زين العابدين، در اين‌باره مى‌نويسد:

«با اينكه مشغول بود به ترويج دين و قمع ظالمين، و او را محاسباتى بود با نفس خود در ايام حياتش. و مردى ورع و زاهد و كثير التهجد و البكاء بود. بسيارى از اوقات، مناجات ابى حمزه ثمالى را در قنوت نماز و ترش قرائت مى‌نمود. و او را كرامات با هراتى است».[3]

ديگر از خصوصيات او، اقامه معروف و نهى‌ازمنكر بود. وى مانند پدرش بدون ترس از ستمگران در رفع ظلم از مردم مى‌كوشيد. در اين‌باره، ملا حبيب اللّه كاشانى مى‌نويسد:

«او به ظالمان و حاكمان اعتنا نمى‌كرد. و كارش امربه‌معروف و نهى‌از منكر بود. و من او را در قم ملاقات كردم».[4]

معظم‌له از دربار قاجار و وابستگانش، سخت دورى مى‌كرد و بديشان روى خوش نشان نمى‌داد. حتى ناصر الدين شاه در سفرش به قم، موفق به ديدارش‌

[1]. همان، ص 70، 74، 83، 93، 113.

[2]. كاشانى، لباب الالقاب، ص 77.

[3]. ناصر الشريعة، تاريخ قم، ص 255.

[4]. كاشانى، لباب الالقاب، ص 77.