يافت. وى تمام وقتش را به درس، بحث، تأليف، اقامه جماعت، امربه‌معروف، نهى‌ازمنكر و ترويج احكام گذرانيد.[1]

هرچند از نام شاگردانش اطلاع دقيقى نداريم، اما مسلم آن است كه علماى قمى معاصرش پيش از مهاجرت از قم، چندى به درس وى حاضر مى‌شدند. از جمله، فرزندانش: حاج ميرزا زين العابدين و حاج سيد عبد الحسين قمى، از شاگردان او بودند.

مناصب اجتماعى‌

او در قم بيش از همه كارهايش، به رفع دعاوى، حل خصومات، امربه‌معروف و نهى‌ازمنكر پرداخت. در حقيقت، وى به اين دو ويژگى ممتاز بود.

فاضل مراغى مى‌نويسد:

حاج سيد جواد قمى، مجتهدى مسلم و مروجى مبسوط اليد بود. وى در نهى‌ازمنكر و منع اهل فجور، قلبى قوى داشت و در حفظ حدود شرعيه از هيچ نكته فرونمى‌گذاشت.[2]

محمّد تقى بيك ارباب مى‌نويسد:

«جناب مستطاب قدوة الانام آقاى حاج سيد جواد- سلمه اللّه- كه در مرافعه سرآمد اهل روزگار خود است. اگرچه در دادن احكام تأملى دارد، اما بعد از دادن، هرگز ناسخ و منسوخى از ايشان ملاحظه نشده است، تمام احكام ايشان مثل محكم آيات است».[3]

ويژگيهاى اخلاقى‌

از خصوصيات آن عالم فرزانه، جود و سخاوت بود.

[1]. مهدوى، بيان المفاخر، ج 1، ص 297.

[2]. اعتماد السلطنة، المآثر الآثار، ص 153.

[3]. ارباب، تاريخ دار الايمان قم، ص 30.