عظيم اسلامى گرديده است.

يكى از مفاخر اين شهر، در نيمه دوم قرن سيزدهم هجرى، فقيه مطاع و مجتهد متنفذ آيت اللّه حاج سيد جواد حسينى طاهرى قمى بوده است، كه نام و يادش، بيش از يك قرن است كه در كتابها و خاطره‌ها باقى است. اين مقاله، در يكصدمين سال وفاتش، عهده‌دار بازگويى اندكى از مفاخر و مآثرش و آثار جاودانه‌اش مى‌باشد، كه اميد است صاحب همّتى، آنها را احياء نمايد و به چاپ رساند.

ولادت‌

آيت اللّه حاج سيد جواد قمى- كه نام اصلى‌اش سيد محمّد تقى بود و به سيد جواد مشهور شد-[1] در سال 1240 ه. ق، در قم و در بيت علم، تقوا و فضيلت زاده شد.

خاندان‌

پدرش، آيت اللّه حاج ميرزا عليرضا طاهرى قمى، فرزند سيد محمّد بن كمال الدين رضوى، يكى از دانشمندان بزرگ و رؤساى قم، از شاگردان مبرز ميرزاى قمى، صاحب قوانين و غنائم الايام، داماد معظم له و مورد عنايت و محبت مخصوص او بود. مرحوم ميرزا، مرافعات و محاكمات شهر قم را بدو ارجاع مى‌داد. به همين سبب، محضر او و فرزندش، حاج سيد جواد، محل حل‌وفصل خصومات و رفع دعاوى بود. وى در اجراى احكام شرعيه و اقامه معروف‌ونهى از منكر، از سرزنش ديگران نمى‌هراسيد و در رفع ظلم از مردم مى‌كوشيد. وفاتش، ماه شوال 1248 ه. ق و قبرش در شيخان كبير است.[2]

وى از نوادگان دخترى عالم جليل القدر ملا محمّد طاهر قمى، شيخ الاسلام قم، بود. و به همين خاطر، به نام «طاهرى» شهرت داشت.

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 337.

[2]. مقدس‌زاده، رجال قم، ص 137؛ ناصر الشريعة، تاريخ قم، ص 277؛ جاپلقى، طرائف المقال، ج 1، ص 50.