سيد هاشم حلّى نيز مى‌گويد:

«من با چشمهايم ديدم كه در شب وفات مرحوم شوشترى قبل از عشا، تناثر نجوم و شهب اتفاق افتاد، به نحوى كه فضا از آنها پر شد. مردم به دهشت و وحشت افتادند، و تا نيم‌ساعت ادامه داشت».[1]

مرحوم همدانى هم اين ماده تاريخ را اين‌چنين نقل كرده است:[2]

در وفات او نجف يكپارچه غرق ماتم و عزا شد و همه- حتى زنان پرده‌نشين- براى استقبال از پيكر آن عالم بزرگ گريان و سينه زنان فرسنگها بيرون رفتند و پيكر مطهرش را با تشييع باشكوهى وارد نجف اشرف كردند، و در صحن مقدس، در يكى از حجره‌هاى سمت سر مطهر- محل دفن مرحوم حاج ميرزا محمّد حسن آشتيانى (ره)- آن جناب را به خاك سپردند.[3]

در رثاى وى، شاعران بسيارى، مرثيه سرودند و همگى به واقعه تناثر نجوم اشاره كردند، مرحوم آقا سيد ابراهيم طباطبايى (1248- 1319 ه. ق) قصيده‌اى در 50 بيت،[4] مرحوم سيد جعفر حلّى (1277- 1315 ه. ق) قصيده‌اى در 39 بيت،[5] و مرحوم ميرزا محمّد همدانى‌[6] از جمله اين شاعران بودند كه به زبان عربى به ذكر ماجرا پرداختند.

اسير شوشترى نيز در سروده خويش چنين گفت:[7]

[1]. واعظ خيابانى، علماء معاصرين، ص 18.

[2]. همدانى، غنيمة السفر، ص 35.

[3]. قمى، فوائد الرضوية، ص 68.

[4]. برخى از آن اشعار در اعيان الشيعه، ج 4، ص 96 موجود است.

[5]. حلى، سحر بابل و سجع بلابل، صص 406- 408.

[6]. همدانى، غنيمة السفر، ص 37.

[7]. موسوى كاظمى، احسن الوديعة، ج 1، ص 79.