7. شيخ جعفر بن محمّد باقر شرف الدين شوشترى (1250- 1335 ه. ق)، صاحب فصاحة القرآن و اعجازه و تفسير سورة الواقعه‌[1]

8. شيخ موسى بن شيخ مهدى بن شيخ محمّد صالح جزائرى (د. 1297 ه. ق)[2]

9. سيد عبد الحسين مرعشى (د. 1323 ه. ق)، شاگرد خاص مرحوم شوشترى‌

10. شيخ محمّد باقر قائنى (1276- 1352 ه. ق)، كه از مرحوم حاج شيخ اجازه روايت داشت‌

11. سيد آقا ميرزا جعفر طباطبايى‌

مرحوم شيخ در ميدان فقاهت‌

شيخ بزرگوار كه از اوان كودكى در راه فراگيرى علوم اسلامى قدم نهاده، در محضر استادان نامدار علم و دانش زانو به زمين زده و عمر خويش را در تعليم، تعلم و تهذيب نفس گذرانيده بود، پس از پشت‌سر نهادن قريب نيم قرن زندگى درخشان خود، فقيهى بلندآوازه و مجتهدى گرانمايه بود؛ به گونه‌اى كه، هريك از مورخان، رجال‌شناسان و تراجم‌نگاران در نوشتار خود به بعد فقاهت و اجتهاد علّامه شوشترى اشاره كرده‌اند.

مرحوم محدث قمى، فقاهت وى را با اوصافى نظير «فقيه جليل و معظم نبيل»[3] و مرحوم شيخ آقا بزرگ تهرانى، او را با جمله «از دانشمندان بزرگ، فقهاى سترگ و از مشاهير زمانش»[4] ستوده‌اند.

براستى، اگر رساله عمليه او، منهج الرشاد را بدقت بنگريم، به اوج فقاهت و اجتهاد وى پى‌مى‌بريم. بيجهت نيست كه كارهاى بسيارى در مورد اين كتاب انجام‌

[1]. امين، اعيان الشيعه، ج 4، ص 117.

[2]. آل محبوبه، ماضى النجف و حاضرها، ج 2، ص 98.

[3]. قمى، فوائد الرضوية، ص 67.

[4]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 284.