سال 1291 ه. ق به نجف اشرف، به تدريس علوم آل محمّد صلّى اللّه عليه و اله و سلّم، تصنيف، تأليف، وعظ، ارشاد و امامت جماعت پرداخت.

پس از اندك مدتى، آوازه كمالات و فضايل ايشان در حوزه علميه نجف با وجود ده‌ها و مجتهد و مرجع عاليمقام پيچيد؛ به‌طورى كه، از بزرگترين مراجع و مشهورترين دانشمندان به حساب آمد.

بسيارى از فضلاى حوزه نجف- و به گفته مرحوم علامه حرز الدين، وجوه اهل فضل و تحقيق-[1] در محضر درس وى گرد آمدند، كه برخى از آنان در ذيل معرفى مى‌شوند:

1. آقا شيخ ابراهيم، فرزند آخوند مولى محمّد على محلاتى شيرازى‌[2]- عموزاده مرحوم حاج شيخ- (د. 1336 ه. ق)[3]

2. آقا شيخ احمد محلاتى، برادر آقا شيخ ابراهيم (د. 1325 ه. ق)

3. مرحوم آقا سيد عبد الصمد شوشترى جزائرى (د. 1337 ه. ق)[4]

4. مرحوم آقا شيخ على بن رضا كاشف الغطاء (1268 1350 ه. ق)[5]

5. امام الحرمين آقا ميرزا محمّد بن عبد الوهاب همدانى (د. 1303 ه. ق)،[6] صاحب فصوص اليواقيت، المواعظ البالغة و المشكوة فى مسائل الخمس و الزكاة

6. مرحوم آقا شيخ محمّد طالقانى (1273 بعد 1328 ه. ق)، صاحب حياة الانسان، شرف الابد و شراب طهور[7]

[1]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 1 ص 165.

[2]. الهامى، مردى بزرگ از خطه فارس، ص 29؛ ناطق الاسلام شيرازى، شرح زندگى آيت اللّه محلاتى، ص 16.

[3]. جناب آقاى طالعى، تاريخ وفات ايشان را 1366 ه. ق نگاشته‌اند، كه صحيح آن تاريخ مذكور است؛ ر.

ك: تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 22.

[4]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 287.

[5]. واعظ خيابانى، علماى معاصرين، ص 15؛ موسوى كاظمى، احسن الوديعة، ج 1، ص 78.

[6]. وى غنيمة السفر را درباره زندگانى مرحوم علامه شوشترى نگاشت.

[7]. حسينى، تراجم الرجال، ص 155؛ وى 59 مجلس از مواعظ مرحوم شيخ را جمع‌آورى كرد و به نام« فوائد المشاهد» ناميد.