وى پس از استفاده وافر از مكتب استادان نام‌آور علم اصول در كربلا، بار ديگر به نجف اشرف هجرت كرد و از مكتب فقهى صاحب جواهر بهره‌ها برد.

در سال 1255 ه. ق، پس از اتمام تحصيلات عاليه به شوشتر مراجعت كرد.

پس از وفات صاحب جواهر كه رياست علمى حوزه نجف بر عهده شيخ انصارى (ره) قرار گرفت و آوازه بحث و تدريس شيخ اعظم در تمام شهرها و مناطق شيعى طنين‌افكن شد، مرحوم شوشترى بيدرنگ براى درك مكتب غنى و پربار شيخ راهى نجف اشرف شد. مدتها در محضر استاد، با كوششى وصف‌ناپذير مبانى فقهى و اصولى خويش را استوار كرد و پس از رسيدن به مراحل عالى علمى و نيل به درجه رفيع اجتهاد عازم شوشتر شد.

پس از بازگشت مرحوم شيخ به زادگاه خويش، رياست، مرجعيت و راهبرى خلق را عهده‌دار شد. ايشان براى پاسخگويى به مسايل شرعى مردم، رساله عمليه منهج الرشاد را نگاشت و براى بزرگداشت شعاير اسلامى، حسينيه‌اى بنا كرد.

شيخ در سال 1287 ه. ق يا 1291 ه. ق- دليل آن بعدا خواهد آمد- به نجف اشرف مهاجرت كرد.

استادان‌

استادان مرحوم علامه شوشترى به شرح زير عبارتند از:

1. شيخ عبد النبى كاظمى (1198- 1256 ه. ق)، صاحب تكملة الرجال‌[1]

2. شيخ اسماعيل كاظمى (د. 1247 ه. ق)، صاحب المنهاج فى الاصول و مناسك الحج‌[2]

3. شيخ محمّد حسين بن عبد الرحيم اصفهانى (د. 1254 ه. ق)، صاحب‌

[1]. امين، اعيان الشيعة، ج 4، ص 95.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 285.