1. اصل اوّلى كه عبارت است از جواز و اباحه؛ زيرا از آيات و روايات فراوانى استفاده ميشود كه آنچه خداوند آفريده است براى استفاده و بهرهبردارى انسان است در آيات و روايات از لام انتفاع بدست مى‌آيد: خَلَقَ لَكُمْ مَا فِي الأرْضِ جَمِيعاً، سَخَّرَ لَكُمْ مَا فِي الأرْضِ، «وكلّ شى‌ءٍ مطلق ...».

2. اصل ثانوى در خصوص اعيان نجسه: بسيارى از بزرگان فقه، اصل را بر حرمت انتفاع از عين نجس قرار دادهاند و براى اين اصل به آيات و روايات و اجماعات استدلال كردهاند كه قبل از بيان آن، سه عبارت را نقل ميكنيم:

سلار در مراسم‌:

التصرّف في الميتة ولحم الخنزير و ... حرام.[1]

شيخ در مسبوط:

كلّ نجس العين لا يجوز بيعه ولا اجارته ولا الانتفاع به ... إجماعاً.[2]

شيخ در نهايه‌:

جميع النجاسات محرّم التصرّف فيها.[3]

دلايل حرمت انتفاع از عين نجس‌

آيات قرآن‌

وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَائِثَ،[4] إِنّمَا الْخَمْرُ وَالْمَيْسِرُ وَالأنصَابُ وَالأزْلامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ،[5] وَالرُّجْزَ فَاهْجُرْ،[6] و حُرِّمَتْ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةُ وَالدَّمُ ....[7]

در آيات فوق، خبائث و رجس و رُجز به قول مطلق تحريم گرديده است و ما به‌

[1]. المراسم، ص 170.

[2]. المبسوط، ج 2، ص 165.

[3]. النهايه، ص 364.

[4]. اعراف( 7): 157.

[5]. مائده( 5): 90.

[6]. مدثر( 74): 5.

[7]. مائده( 5): 3.