3. قسم خوردن براى خريد و فروش: در دو روايت قبل به آن اشاره شد. امّا در روايت ابراهيم بن عبدالحميد از امام هفتم (ع) هم مى‌خوانيم:

«ثلاثة لاينظر الله إليهم يوم القيامة: أحدهم رجل اتخذ الله بضاعة لا يشترى الا بيمين ولا يبيع إلّا بيمين».[1]

4. فروش در محلى كه عيب مخفى مى‌ماند[2]: در دو روايت اوّل و دوم به آن اشاره شده است. در روايت اوّل با تعبير

«وكتمان العيب»

و در روايت دوم با عبارت «ولا يدلس‌». افزون بر اين، هشام بن حكم مى‌گويد:

كنت أبيع السابري في الظلال فمرّ بي الكاظم (ع) فقال: «يا هشام! إنّ البيع في الظلال غشّ والغشّ لا يحلّ».[3]

بعيد نيست كه قرار دادن ميوه‌هاى خوب در بالاى جعبه و ميوه‌هاى پست و نارس و خراب در پايين آن از اين قبيل باشد. رسول خدا (ص) به كسى كه اين كار را كرده بود، فرمود:

«ما أراك ألّا قد جمعتَ خيانة و غشّاً للمسلمين».[4]

5. سود گرفتن از مؤمن: مستند آن روايتى از حضرت صادق (ع) است:

«ربح المؤمن على المؤمن رباً إلّا أن يشتري بأكثر من مائة درهم فأربح عليه قوت يومك، أو يشتريه للتجارة فأربحوا عليهم، وأرفقوا بهم».[5]

ضمناً سه مورد در متن مسأله استثنا شده است كه به دو مورد آن در اين روايت تصريح شده است: يكى خريد براى تجارت و ديگرى خريد بيش از صد درهم، مورد سوم در روايت ديگرى از امام صادق (ع) نقل شده است كه مى‌فرمايد:

[1]. همان، ص 419، ح 2.

[2]. مثلًا در تاريكى يا در روشنائى زياد كه نور چراغ‌هاى قوى، جنس را بيشتر از آنچه هست زيبا و براق نشان مى‌دهد.

[3]. وسائل الشيعه، ج 17، ص 466، ح 1.

[4]. همان، ص 282، ح 8.

[5]. همان، ص 396، ح 1.