مى‌گردد اشكالش اين است كه خلاف واقع است، زيرا وجداناً عملى كه بر آن اجر دنيوى مترتّب نباشد خالص‌تر از عملى است كه بر آن اجير شود و در برابر آن اجر و مزد هم بگيرد. بنابراين تأكّد اخلاص و عباديت وجهى ندارد.[1]

ثالثاً به فرموده امام راحل در مكاسب محرّمه‌ مراد از تأكّد اخلاص چيست؟ سه احتمال در اين باره وجود دارد:

الف) امر اجارى يعنى‌ أوْفُوا بِالْعُقُودِ رنگى ندارد و بستگى دارد كه متعلق آن چه چيزى باشد؟ اگر متعلق آن عمل توصلى باشد اين امر هم توصلى است و اگر تعبدى باشد تعبدى است و در واقع‌ أوْفُوا بِالْعُقُودِ به منزله «صلّ» و «صم» و مانند آن است: به عقد وفا كن يعنى فلان عمل را انجام بده. آنگاه امر صلاتى و صومى و مانند آن به ذات عبادت تعلق مى‌گيرد، امر اجارى هم كه به منزله آن است به ذات عبادت بار مى‌شود و از اين جهت متعلق هر دو امر يكى است و بديهى است كه امر دومى مؤكّد امر اوّلى است و از آنجا كه اوّلى عبادى است، پس دومى مؤكّد عباديت و اخلاص است.

ب) امر اجارى رنگ دارد و ماهيت آن توصلى است و قصد قربت لازم ندارد، ولى هر امر توصلى مولوى قابليت دارد كه به قصد قربت آورده شود؛ و به ديگر سخن اگرچه قصد قربت شرط آن نيست ولى منافاتى هم ندارد و ممكن است به قصد قربت اتيان شود و اصطلاحاً از قسم عبادى به معناى اخص نيست، ولى عبادى به معناى اعم است. آنگاه معناى تأكّد اخلاص اين است كه قبل از تعلّق امر اجارى تنها راه اخلاص و تقرب به مولى قصد امر عبادى بود، و پس از تعلّق امر اجارى راه ديگرى هم براى قصد اخلاص پيدا شده است، يعنى قصد امتثال امر اجارى، چه اينكه اگر عنوان نذر و مانند آن هم اضافه شود و امر وفا به نذر هم بيايد راه سومى براى قصد اخلاص پيدا مى‌شود كه امكان تقرب از اين راه هم هست.

ج) از آنجا كه متعلق امر عبادى و امر اجارى در خارج اتحاد دارند و مثلًا يك نماز

[1]. المكاسب، ج 2، ص 126.