صريحاً نهى از تغيير كرده باشد كه در اين صورت ضامن است.

مسأله 8- اگر وديعه گذار جاى خاصى را براى حفاظت وديعه معين كند و از تعيين او تقيّد به آن‌جا فهميده شود بايد به آن اكتفا نمايد و بعد از آنكه در آنجا قرار داد، منتقل نمودنش به غير آن جايز نيست، گر چه محفوظتر باشد، پس اگر آن را از آنجا منتقل كند ضامن آن مى‌باشد. البته اگر در آن محل خاص در معرض تلف باشد، انتقال آن به جاى ديگر محفوظتر از آن، جايز است و ضمانى بر او نيست حتى در صورتى هم كه مالك از آن نهى كرده باشد به اين كه گفته باشد: آن را منتقل نكن اگرچه تلف شود؛ اگرچه در اين هنگام، در صورت امكان، احتياط (مستحب) اين است كه به حاكم شرع مراجعه نمايد. ج 1 ص 679

(229- 631)

ماده 614: امين ضامن تلف يا نقصان مالى كه به او سپرده شده است نمى‌باشد مگر در صورت تعدّى يا تفريط.

مسأله 9- اگر وديعه در دست وديعه گيرنده بدون آن كه زياده‌روى و كوتاهى از او سرزند، تلف شود ضامن آن نمى‌باشد. ج 1 ص 679

(229)

مسأله 20- مستودع امين است كه اگر وديعه در دست او تلف شود و يا عيب پيدا كند ضمانى بر او نيست، مگر در صورت تفريط و تعدى؛ چنانكه در هر امينى وضع چنين است. امّا تفريط، عبارت است از اهمال در محافظت آن و ترك آنچه به طور عادى در حفظ آن اثر دارد، به طورى كه با وجود آن، در عرف مردم، ضايع‌كننده و مسامحه كار به شمار مى‌آيد، مانند اين كه آن را در جايى كه محفوظ نيست بياندازد و برود و مراقب آن نباشد، يا به چهارپا آب و علف ندهد، يا در تابستان لباس پشمى و ابريشمى را (جهت رسيدن هوا به آن) پهن نكند، يا آن را وديعه بگذارد، يا در چيزهايى كه رطوبت آن را خراب مى‌كند، مانند كتاب‌ها و بعضى از پارچه‌ها، آن را از رطوبت حفظ نكند، يا آن را به مسافرت ببرد. البته اينكه هر مسافرتى، يا بردن هر وديعه‌اى به مسافرت، تفريط باشد ممنوع است. و امّا تعدّى، عبارت از اين است كه در آن تصرفى كند كه مالك به او اذن نداده است مثل اينكه لباس را بپوشد يا فرش را پهن كند يا