مسأله 13- اگر وديعه، چهارپا باشد، بر وديعه گيرنده واجب است آب و علف به آن بدهد- اگرچه مالك به او دستور نداده باشد، بلكه ولو اين كه او را نهى كرده باشد- يا آن را به مالكش يا جانشين او برگرداند. و آب دادن و مانند آن واجب نيست به مباشرت خود وديعه گيرنده باشد و لازم نيست در جايى كه وديعه آنجا است باشد، پس با ايجاد اسباب هم جايز است و هم‌چنين بيرون آوردن آن از محلّش اگرچه انجام آن در محلّ آن ممكن باشد براى اين كار جايز است در صورتى كه عادت مردم بر آن جارى است، البته اگر راه مثلًا خوفناك باشد بيرون آوردن آن جايز نيست، چنانكه جايز نيست ديگرى را در صورتى كه امين نباشد براى اين كار متصدّى كند مگر اين كه خودش يا كسى كه امين است همراه او باشد. و خلاصه بايد به طور معمول رعايت حفظ آن را بنمايد به طورى كه با وجود آن كوتاهى‌كننده و تعدى‌كننده شمرده نشود. اين نسبت به اصل آب دادن و علف دادن آن بود، ج 1 ص 681

(310- 229- 225)

س 2- شخصى مقدارى زمين زراعى نزد ديگرى امانت مى‌گذارد، و تصريح مى‌كند مادامى كه خودم يا اولادم نيامده‌ايم حقّ تصرّف و زراعت كردن دارى ولى حقّ فروش و هبه و غيره را ندارى، و بعد از اين كه خودم و يا اولادم آمديم ملك را تحويل مى‌گيريم. بعد از غياب صاحب ملك زمين توسّط امانت‌دار تجزيه و بين ديگران تقسيم شده است و پولش را گرفته است. اكنون شخصى كه زمين نزد او امانت بوده مرده است، و صاحب زمين هم معلوم نيست كه زنده است يا مرده ولى وارث دارد. حال وظيفه وارث شخصى كه زمين پيش او امانت بوده چگونه است؟

ج- وارثِ امانت‌دار وظيفه خاصّى در اين‌باره ندارد، بلى اگر مى‌داند زمين عدواناً فروخته شده و پول آن در تركه امانت‌دار باقى مانده يا چيزى در تركه هست كه با آن پول تهيّه شده ورثه حقّ تصرّف ندارند مگر بعد از اداى مال به صاحب آن.

ج 3 ف ص 24- 25

(869- 624- 271)

ماده 613: هرگاه مالك براى حفاظت مال وديعه ترتيبى مقرر نموده باشد و امين از براى حفظ مال تغيير آن ترتيب را لازم بداند مى‌تواند تغيير دهد مگر اينكه مالك‌