مانعى ندارد، يا اينكه خانه‌اش را مثلًا محل دباغى يا نانوايى قرار دهد، اگرچه همسايه از بو و دود آن در اذيت باشد، در صورتى كه به قصد اذيت كردن او نباشد. و همچنين احداث سوراخى در ديوارش به خانه همسايه كه موجب اشراف به آن يا جذب نمودن هوا شود؛ زيرا آنچه كه حرام است، نگاه كردن به خانه همسايه مى‌باشد نه مجرد سوراخ كردن ديوار. ج 2 ص 217

(^^^ 230- 30- 38- 139)

مسأله 17- مخفى نباشد كه شأن همسايه شديد است و تشويق شرع اقدس بر رعايت آن مورد تأكيد است و اخبارى كه در وجوب خوددارى از اذيت همسايه و در تشويق به حسن همجوارى است آن‌قدر زياد مى‌باشد كه قابل شمارش نمى‌باشد، كه از پيغمبر (ص) است كه فرمود: «جبرئيل مرتب مرا به همسايه سفارش مى‌كرد تا اينكه گمان كردم كه به زودى او را از ورثه قرار مى‌دهد». و در حديث ديگر است كه: «پيغمبر (ص) به على (ع) و سلمان و اباذر- راوى مى‌گويد: و شخص ديگرى را كه فراموش كردم و گمان دارم كه مقداد بود- دستور داد كه در مسجد به بالاترين صدا ندا كنند كسى كه همسايه‌اش از بدى‌هاى او در امان نباشد، ايمان ندارد و آن‌ها سه مرتبه ندا كردند». و در كتاب كافى است كه از امام صادق كه از پدر بزرگوارش امام باقر نقل مى‌كند كه فرمود: «در كتاب على (ع) خواندم كه رسول خدا (ص) بين مهاجرين و انصار و كسانى كه به آن‌ها ملحق شدند از اهل يثرب، نوشت كه همسايه مانند خود انسان است‌؛ نه ضرر مى‌رساند و نه ستم مى‌كند و احترام همسايه بر همسايه مانند حرمت مادر او است‌». و شيخ صدوق به اسناد خود از امام صادق (ع) و او از اميرالمؤمنين (ع) و او از رسول خدا (ص) نقل كرده كه فرموده: «كسى كه همسايه‌اش را اذيت كند خداوند بر او بوى بهشت را حرام مى‌كند و جايگاهش جهنم است و آن بد جايگاهى است. و كسى كه حق همسايه‌اش را ضايع كند از ما نمى‌باشد».

و از امام رضا (ع) است كه: «از ما نيست كسى كه همسايه‌اش از شر او در امان نباشد». و از امام صادق (ع) است كه فرمود- حال آنكه خانه مملوّ از جمعيت بود-: «بدانيد كه از ما نيست كسى كه حسن همجوارى با همسايه خود نداشته باشد». و از امام صادق (ع) است كه فرمود پيغمبر (ص) فرموده: «حسن همجوارى خانه‌ها را آباد مى‌كند و عمرها را طولانى مى‌كند».