بن حسن بن وليد، نوادر محمّد بن ابى عُمَير، كتاب المحاسن احمد بن ابى عبدالله بَرقى، رساله پدرم به من، و ديگر اصول و مُصَنَّفاتى كه طُرُق من به آنها در فهرستِ كتاب‌هايى كه از مشايخ و پيشينيانم برايم روايت شده، معروف است.

و نهايت توانم را در اين راستا به كار بردم، از خدا يارى مى‌خواهم و بر او توكُّل دارم و از تقصيرِ خويش آمرزش مى‌طلبم‌[1].

محقّق حلّى در المعتبر مى‌نگارد:

از امام صادق عليه السلام نزديك به چهار هزار نفر روايت كرده‌اند، و با تعليماتِ آن حضرت فقهاى انديشمند بسيارى پديد آمدند؛ مانند زُرارة بن اعْيَن و دو برادرش- بُكَيْر و حُمْران- جميل بن دُرّاج، محمّد ابن مسلم، بُرَيد بن معاويه، دو هِشام، ابو بصير، عبيدالله، محمّد و عِمران حَلَبى، عبدالله بن سِنان، ابو صباح كِنانى و ديگر شخصيت‌هاى برجسته، حتّى از پاسخ پرسش‌هايى كه آن حضرت داد چهار صد كتاب نگاشته شد كه آنها را «اصُول» مى‌نامند.

سپس مى‌گويد:

فاضلانى جزو شاگردانِ امام جواد عليه السلام بودند؛ مانند حسين بن سعيد و برادرش حسن و [احمد بن‌] محمّد بن ابى نصر بَزَنطى، و احمد بن محمّد بن خالد برقى، شاذانِ بن فضل قمى، ايّوب بن نوح بن دُرّاج، احمد بن محمّد بن عيسى، و ديگران كه تعدادشان زياد است و سخن را طولانى مى‌سازد، و كتاب‌هاشان هم‌اكنون ميان اصحاب نقل مى‌شود و بر علم فراوانى دلالت دارد[2].

آن گاه مى‌نويسد:

از كتاب‌هاى اين بزرگان بر نقل‌هايى بسنده كردم كه در آن، كوشش آنها آشكار بود و اهتمامشان دريافت مى‌شد و محلِ اعتمادشان به شمار مى‌رفت.

[1] . من لا يحضره الفقيه 2: 1- 4.

[2] . المعتبر 1: 26- 27؛ بنگريد به، وسائل الشيعه 30: 109.