پس از آن، بلا شدّت يابد و نسل مسلمانان را به اسارت خود درآوَرَد و آنان را درهم بشكند و خُرد سازد؛ آن گونه كه آتش هيزم را مى‌خاكستراند، و آسيا دانه‌ها را مى‌لهاند.

در اين دوران، مردم براى غير خدا تفقُّه مى‌كنند (و درك و فهمشان را به كار مى‌بندند) و علم را براى عمل نمى‌آموزند و با اعمالِ آخرت دنيا را مى‌طلبند.

آن گاه امام به كسانى از اهل بيت و خواص و شيعيانش- كه پيرامون آن حضرت بودند- رو كرد و فرمود:

واليان پيش از من با انگيزه مخالفت با پيامبر به اعمالى دست يازيدند، عهدش را شكستند و سنّتش را تغيير دادند! اگر مردم را بر تركِ آنها وادارم و سنّت پيامبر را به جايگاه خودش (آن گونه كه در زمانِ آن حضرت بود) برگردانم، سربازانم پراكنده مى‌شوند و تنها مى‌مانم يا اندكى از شيعيانم كه فضل مرا مى‌شناسند و از وجوبِ امامتِ من- بر اساسِ قرآن و سنّت- باخبرند، در كنارم خواهند ماند.

چه خواهيد گفت اگر اين كارها را انجام دهم:

* دستور دهم مقام ابراهيم را به جايى برگردانند كه رسولِ خدا گذارد!

* فدك را به وارثان فاطمه بازگردانم.

* صاعِ‌[1] رسول خدا را آن گونه كه بود رايج سازم‌[2].

* و زمين‌هايى را كه پيامبر به اقوامى واگذارد و حكمِ آن حضرت امضا و اجرا نشد، در اختيارِ آنان قرار دهم.

* خانه جعفر را به ورثه‌اش بازگردانم و بخشى از آن را كه جزو مسجد كرده‌اند، ويران سازم.

[1] . صاع: شش رطل آب كه پيامبر با اين ميزان آب غسل مى‌كرد، و پس از آن حضرت، آن را كم دانستند؛ و نيز پيمانه‌اى در كيل كه بر اساسِ آن حقوقِ مالى و ... بايد پرداخت مى‌شد( م).

[2] . نگاه كنيد به: كتاب الخلاف( شيخ طوسى) 1: 129، مسئله 73.