ذهبى در «سيراعلام النبلاء» درباره‌اش مى‌گويد: الامامُ الحافظُ الفاضلُ ... كان موصوفاً بالحفظِ والمعرفة إلا أنّه يترفَّضُ قَدْ ألَّف في الحطِّ على بعضِ الصحابةِ.[1]

وى‌امام در حديث و حافظى‌[2] بزرگ بوده و از حفظ و معرفت بر خوردار بوده‌است، ولى وى رافضى‌گرى داشته و درباره نقاط ضعف صحابه تأليف مى‌كرده است.

حال اين شخصيت بزرگ حديث، ذهبى درباره‌اش از محمد بن حماد حافظ كوفى چنين نقل كرده است: كانَ مستقيمَ الأمرِ عامةَ دهرِهِ‌ثم في‌آخر ايامِهِ كان اكثرَ ما يُقرءُ عليهِ‌المثالبُ حضرتُهُ و رجلٌ يقرء عليهِ:

«أن عمرَ رفسَ فاطمة حتى أسقَطت محسِناً».[3]

وى همواره از استقامت و راستى و درستى برخوردار بود، ليكن در اواخر عمرش بيشتر احاديثى كه بر وى قرائت مى‌شد از مثالب (نقاط ضعف صحابه و خلفا) بود.

[1] . سير اعلام النبلاء ج 15/ ص 577- 576/ مؤسسة الرسالة.

[2] . اصطلاح حافظ طبق آنچه در برخى كتب درايه و رجال اهل‌سنت مطرح است، به كسى گفته مى‌شود كه درباره حداقل صد هزار حديث از نظر متن و سند، شناخت و آگاهى داشته باشد. قواعد فى علوم الحديث ظفر احمد تهانوى/ چاپ رياض/ ص 29.

[3] . سير أعلام النبلاء/ ج 15/ ص 578/ موسسة الرسالة.